De vanis non multa mihi fit stima parolis: 390parlent qui parlant, nunquam tolerabo nec unam
percossam picolam nec summo tangier ungue,
de dicto ad factum distantia multa catatur.
Sbaiaffent homines, chiachiarent, nil estimo zanzas,
nilque canes timeo bau bau de longe cridantes, 395sed griffas teneant ad se, tantumque menazzent,
namque bravariis pellis neguna foratur. —
Cui mater: — Fili, nescis proverbia? nescis
quod maior piscis solet inghiottire minorem?
Ne vadas urbem, ne charam desere mammam, 400nam tibi promitto, ni praelia, costionesque,
garbuiosque sinas, vives mihi tempore poco. —
— Stat sua — Baldus ait — moriendi volta, nec ulla est
foggia resistendi fatis, nullusque reparus;
quid giovat hic nobis testam spezzare medemis, 405cum ciascadunis hominum semel hora fichetur?
Sed precor, in pacem cor vestrum ponite, mater;
non est tam sozzus, velut est pictura, diavol.
Haec ea dum parlat, sibi guardat saepe dedretum,
suspectumque facit matri, miseramque travaiat. 410Ecce inter zaffos tandem barisellus arivat
cortivumque intrat Berti, mandatque piari
Baldinum subito, quem vult stafilare cavestrum,
anteque rectores urbis conducere, tanquam
miraclum magnum, factumque stupore pienum, 415quod puer exiguus potuit mazzare gigantem.
Bertus erat multis abscentus allhora diebus.
Baldus at ensiculo passaverat inguina zaffi,
mozzaratque altro brazzum fendente sinistrum.
Dumque alius propter detrum graffare sotintrat, 420donat ei subitum Baldi praestezza roversum,
ingentique taio nasum guanzamque traversat.
O puta, quando suis oculis timidissima mater
inter tot sbirros, interque tot arma fiolum
esse videt, mortumque putat, pezzisque taiatum,
