Vai al contenuto

Pagina:Goldoni - Opere complete, Venezia 1915, XX.djvu/194

Da Wikisource.
184 ATTO SECONDO

Madama. Me voici, mademoiselle, (fa riverenza a tutti, e passa vicino a Polonia.)

Alba. (Si agita, e fa dei contorcimenti.)

Momolo. Forti. Com’èla? (verso sior’Alba, alzandosi)

Marta. Coss’è? Cossa gh’ala? (ad Alba)

Bastian. Ghe vien le fumane? (ad Alba)

Lazaro. Cossa gh’aveu, fia mia?

Alba. Ho sentio un odor che me fa morir. (come sopra)

Marta. Anca mi ho sentio qualcossa, ma no capisso.

Momolo. Lavanda, sampareglie, odori che consola el cuor.

Bastian. Odori de madama Gatteau.

Lazaro. Sia maledìo sti odori.

Alba. Me vien mal.

Momolo. Fermève, che son qua mi. (s’alza)

Zamaria. Presto, va là, agiutila. No ti vedi? (a Domenica)

Domenica. (Cossa vorlo? Che impianta qua madama Gatteau? Le xe tante). (a Zamaria)

Marta. La vegna qua, sior’Elena, la me daga una man.

Elenetta. Son qua. Poveretta! la me fa peccà.

Domenica. Siora Polonia, cara fia, menèla in te la mia camera. (a Polonia)

Polonia. Siora sì, volentiera. (Sia malignazo sti muri de mezza pieraa). (Polonia e Marta conducono via sior’Alba)

Momolo. Aseo, bulgarob, assa fetida, pezza brusada; presto, miedego, chirurgo, spizier. Mi vago intanto a darme una scaldadina. (parte)

Lazaro. Caro sior Zamaria, che ’l vegna de là con mi.

Zamaria. No ghe xe tre donne?

Lazaro. Se bisognasse mandar a chiamar qualchedun.

Zamaria. Podè andar anca vu, se bisogna.

Lazaro. Mi no gh’ho cuor de abbandonar mia muggier. (parte)

Zamaria. Anca mi gh’ho qualcossa da far.

  1. Paragona una donna debole ad un muro di mezza pietra, cioè di — un solo mattone messo in coltello.
  2. Vacchetta.