Pagina:Pascoli - Antico sempre nuovo.djvu/273

Da Wikisource.

la poesia epica in roma 259

Nè meno felici sono, sebbene non parimenti native, murosque urbemque, malaque et bona, veteresque novosque, vita seu mors, si vivimus sive morimur, ferro lapique, iubet horiturque. Vediamo poi che egli ha saputo latinizzare (nè dimentichiamo che pochi frammenti ci sono rimasti della grandiosa opera) certi trapassi e certi riassunti, così necessari alla narrazione epica, come il vivagno alla tela: Haec ecfatus, Olli respondit, Tum coepit memorare, Est locus, Ecfudit voces, Talia commemorat lacrimans, Sed quid ego haec memoro? e simili. Vediamo che egli rende quelle ridondanze, quelle circoscrizioni, quegli epiteti ornanti, che sono il sale che dà il sapore alla narrazione epica: precibus orat, voce vocabam, corde cupitus, corde suo trepidat, animus cum pectore latrat, in pectore fixa, meum cor = ego, corpora avium = aves, Graium genus, genus Aeacidarum, aetheris oras, luminis oras, oras belli, pietas animi, suavis sonus Egeriai, aequora campi, superbia Poeni, Vestina virum vis, aquae vis, caeli templa, porta caeli, lumen solis, belli postes portasque, manus vi, sola terrae, genus altivolantum, spiritus austri, ponti prata; bonus Ancus, bona femina, cordatus homo, catus Aelius, Romulus pulcher, horridus miles, magnum Olympum, somno leni, intempesta nox, veter Priamus, stellis fulgentibus, caeruleum sale, foedus firmum, blanda voce, flumine sancto, fici dulciferae, candida lux, praepes avis, calido sanguine, caerula templa, navibus pulcris, densis pinnis, tempestate serena, abies alta, ferratos postes, litora lata, cautibus celsis, validae vires, mare salsum, malo cruce, aequora cana, teneras auras, manu magna, crateris auratis, cava un-