Pagina:Pinochio.djvu/122

Da Wikisource.

- Che l see mara anche el de ra me maratia? Che l ebe anche el ra fiora del muse?
L a fato finta de no s ae inacorto de nuia e l i a damanda riden: - Cemodo vara, Paero?
- Gran polito, me par de esse na soriza sora na borta de formei.
- Ma disto propio dassen?
- E parce arae da te conta na boujia?
- Scuseme, amigo: parce asto na bareta sun testa, che ra te cuerse anche ra rees?
- A mi, l e sta el dotor a me l di, parceche me ei fato mal inze un ’senoo. E tu inveze, caro buratin, parce asto na bareta sun testa che ra te rua fin sote el nas?
- A mi, l e sta el dotor a me l di, parceche m ei pela ’so un pe.
- Oh, por Pinochio!...
- Oh, por Paero!...
Dapo de sta paroles, i doi amighe i taju un toco a ra longa, e i no n a fato outro che se varda inze l mus con chera de se coiona.
Dinultima, el buratin, co na osc fina fina, da cagheta, l i a dito al so amigo:
- Paero, sarae propio curios de sae na roba: asto mai padi de mal de rees?
- Mai! E tu?
- Gnanche io! Solo che da ancuoi bonora ei algo inze na rea che me do.
- Anche io.
- Anche tu? E cara rea te dolo?
- Duta does. E tu?
- Duta does. Che see ra stessa maratia?
- Me sa propio de sci!
- Paero, me fejaraesto un piazer?

122


122