Pagina:Pinochio.djvu/123

Da Wikisource.

- Vorentiera! Zenza de outro.
- Me fejaraesto vede ra to rees?
- Parce no? Ma ignante voi vede ra toes, Pinochio.
- No, t as da esse tu el prin.
- No, caro! Ignante tu, e dapo io!
- Alora - l a dito el buratin - betosse d acordo come doi amighe.
- Dime cemodo.
- Tirosse ’so ra bareta dute doi insieme: valo ben?
- Ai, ai, va ben.
- Ben, alora ’son.
E Pinochio l a scomenza a conta a osc outa:
- Un! doi! tre!
AI tre, chi borsoi i s a tira ’so ra bareta e i r a smacada par aria.
In chera l e suzedu algo, che somearae de no n ae da crede, se l no fosse vero. Canche Pinochio e Paero i a capi che i aea dute doi ra stessa maratia, inveze de se aveli e sgnoufa, i a scomenza a se varda ra rees cosci longhes, e dapo de ae fato mile jeste, i s a betu a ride come mate.
E i a ridu, i a ridu, i a ridu da se sbrea: ma sul pi bel Paero el s a chieta via, l a canbia ziera, el s a betu a tandarla e l i a dito al so amigo:
- Dieme, dieme, Pinochio!
- Ce mancelo?
- Oiuto mare! No son pi bon de sta in pes.
- No son pi bon de sta in pes gnanche io - l a dito Pinochio, che 1 tandarlaa e l piansea anche el.
E fin che i parlaa, i s a betu dute doi in jates e i a scomenza a camina e a core co ra mas e coi pes par duta ra camera.
I corea, e i braze i deentaa zates, i muse i se slongaa e i canbiaa ziera, su par ra schena i spontaa fora pelaze grisc, taciade de negro.

123


123