Pagina:Pinochio.djvu/17

Da Wikisource.

Pinochio el s a tira alolo ’so el ciapel, ma fin che el fejea demoto de 1 sporse, l a sentu rua ’so na sea de aga, che ra l a inbianda da ra testa fin sui pes, come un piter de fiore infiazide.
L e torna a ciasa da stracora, straco ’su e pien de fame: el no ’sia gnanche adora a sta in pes, e cosci el s a scenta ’so e l a poia i pes inpionbade sora l sporer, agnoche ardea un bel fo.
La cosci el s a indromenza, e fin che l dromia, i pes - che i ea de len i a ciapa fo e pian pian i e deentade carbon e zendre.
Pinochio el seguitaa a dromi e a roncia, come se i so pes fosse chi de un outro. L ea ormai di canche l s a desceda, parceche calchedun el petaa su par ra porta.
- Ci elo? - l a damanda, e intanto el spadeaa e l se sfreaa i oce.
- Son io - r a dito na ojeta.
L ea chera de Bepeto.
17


17