Pagina:Pinochio.djvu/34

Da Wikisource.

- Conoscio polito ta pare.
- Agno l asto vedu?
- L ei vedu agnere sul sorei de ciasa soa.
- E ce fejeelo, sun sorei?
- L ea in ciamesa e l batea broces dal fiedo.
- Por pare! Ma, seloudadio, da ca inaante el no batara pi broces, no!...
- Parce?
- Parceche son deenta un gran scior.
- Tu, un gran scior? - ra i a respondu ra Volpe, era scomenza a i ride sora par el minciona: el Jato el riduzaa anche el, ma par no se fei vede, el se petenaa i mostace co ra zates daante.
- Ae poco da ride - l a craia Pinochio, che l ea un gran parmolos. Me despiaje propio de ve res fei tarenta, ma chestes ca, se res varda, 1 e zinche bela monedes de oro.
E l a tira fora de scarsela ra monedes che l aea ciapa da Magnafo.
A senti cemodo che sonarlaa ra monedes, ra Volpe, zenza deboto s inacorse, r a destira fora ra zata che ra someaa ingroforida, e l Jato l a spalanca fora i oce, che someaa doi farai verdes, ma l i a sarade direto, cosci che Pinochio el no s a inacorto de nuia.
- E ades? - ra i a damanda ra Volpe - ce voraraesto fei de sta monedes? - Ignante duto - l i a respondu el buratin - voi i tuoi a me pare na bela fanela noa, de oro e de arsento e coi botoi che luje: e po voi me tuoi un Abeze par me.
- Par te? - Ai, propio par me: parceche voi ’si a scora e me bete a inpara delver.
- Vardeme me! - r a dito ra Volpe. - Par chera maladeta voia de inpara, ei pardu na janba.
34


34