Vai al contenuto

Pagina:Pinochio.djvu/70

Da Wikisource.

Capitolo 22

Pinochio el data i ladre, e par el premia el bacan el lo lascia ’si L ea pi de do ores che el dromia beato, canche ves mesanote I a desceda el sussuro de calchedun che parlaa sote osc: i parea de senti zizida daante ciasa

La betu ra ponta del nas fora dal cabioto e l a vedu cuatro bestia scures che someaa jate. Ma no n ea jate, l ea martoriei, besties che es magna carne e es e goroses soralduto de voe e de pulote. El pi svija de chi martoriei l e ’su dal cabioto e l a dito sote osc:
- Bona sera, Melanpo.
- 16 no n ei gnon Melanpo - l a respondu el buratin.
- E alora ci sosto?
- Son Pinochio.
- E ce festo ca inze?
- Fejo el cian da guardia.
- E Melanpo agno elo? Agno elo el cian che stajea inze sto cabioto?
- L e morto ancuoi bonora.
- Morto? Oh por bestia! L ea tanto un bon!... Ma, a te varda inze par el mus, te somees anche tu un cian pien de creanza.
- Scusame, ma io no son un cian!...
- E ci sosto?
- Son un buratin.
- E festo el cian da guardia?
- Par desgrazia: l e el me castigo!...
- Ben, alora te digo cemodo che see d acordo con Melanpo
bonanima, e te saras contento anche tu.
- D acordo de ce?

70


70