Pagina:Pinochio.djvu/96

Da Wikisource.

Capitolo 28

Pinochio el ris-cia de essefrito inze nafarsuoira, conpain de un pesc

Fin che i corea come desperade, l e suzedu un fato da fei spaento, e Pinochio el s a sentu pardu. Besen sae che Oujoresde-oro (1 ea l gnon del cian) el corea propio de oga, e l aea deboto darsonto Pinochio.
El buratin el se sentia sul col el fiado cioudo, e daos el fiado de chel cianato che corea.
Par fortuna, el lido l ea pede, manciaa solo poche pasc a rua la da r aga.
Rua sul lido, el buratin l a tira un gran souto, come chi che fesc ra ranes, e l e toma inze inze r aga fonda. Oujores-de-oro el vorea se ferma, ma da ra oga l e pionba ’so anche el inze r aga. Solo che chel desgrazia el no n ea bon de noda, e cosci l a scomenza alolo a sbate ra zates par sta par sora, e pi el sbatea pi el sin ’sia sote.
Canche l e ’su adora a bete fora danoo ra testa, chel por cian l ea duto frastorna e spasema, e l baiaa:
- Me sofeo! me sofeo!
- S-ciopa! - l i a respondu da indalonse Pinochio, che el saea de esse beleche scanpa dal paricol.
- Dieme, Pinochio!... no voi fei na burta fin!...
A l senti craia a chera moda, al buratin, che dapo duto l ea un pizo de bon cuore, el cian l i a fato propio peca e l s a volta a i di: - Se te dago na man a vieni fora da la, m inprometesto de no me tormenta pi e no me core pi daos?
- T inprometo! Te l inprometo! Ma te preo, sentreete, che se te spetes ancora un iejo, son beleche morto!

96


96