Pagina:Poliziano - Le Selve, 1902.djvu/134

Da Wikisource.
118 le selve

E già la forza indomita d’Achille
E la fiera natura han gli estri accesi410
Del poeta divino; la sua mente
Già concepisce la grand’opra, e a sommi
Ardimenti apparecchiasi animosa.
Ei del suo Achille tuttavia qual fosse
La parola, il sembiante, la pupilla,415
Quanto nelle materne armi fulgesse,
Desía sapere (ahi, brama immoderata!);
E scongiuri dal sen fieri traendo,
Ardito evòca la terribil ombra
Dal suo sepolcro. Immantinente, scosso,420
Il sigèo promontorio in mar precipita,
E il flutto spinto in su gli opposti lidi
Roco si duol; le sacre onde disperse,
Trema l’Ida superbo, e nella cava
Roccia asconde la chioma arsa lo Xanto.425
Ecco l’eroe di Ftia, torvo nel guardo,




Jamque insana sacrum vis insertusque medullis260
Exstimulat vaiam Aeacides, jam parturit altum
Mons opus, et magnis animosa accingitur ausis.
Ille tamen quaenam ora sui quis vultus Achilli
Quive oculi, quantus maternis fulgeret armis,
Scire avet (ah nimius voti!); violentaque fundens265
Murmura, terribilem tumulo ciet improbus umbram.
Continuo sigeus apex concussus in aequor
Procumbit, raucumque gemit rhaeteia contra
Littora; et effusis tremit ardua fontibus Ide;
Semiustumque cavo Xanthus crinem abdidit antro.270
Ecce tuens torvum, nec vati impune videndus,