Pagina:Pontano - L'Asino e il Caronte, Carabba, 1918.djvu/138

Da Wikisource.

il caronte 131


Guarda uno là che ride! Ti par luogo da ridere questo?

Ombra 6.a — Rido, perchè non ho da pagarti il nolo: Ah ah!

Car. — Ti prendi gioco di Caronte, tu?

Ombra. — Io non gioco mai: nè a dadi nè a carte.

Char. — Che sorta d’uomo è costui! anche nel dolore ha voglia di scherzare... Dico ego tibi: alium paulo post sermonem seres, ubi ad forum veneris.

Umbra. — Vendi in foro halium (at non Veneris!) non seri solet.

Char. — Ma come sei bravo! Dic, quaeso, quam artem exercuisti?

Umbra. — Martem non exercui, sed male me Mars habuit.

Char. — Di bene in meglio! Tu me, facetissime homo, tuis istis dictis vel in risum rapis.

Umbra. — Rapis, amice, nunquam sum usus; magis me delectavit coepa et porrum.

Char. — Videlicet suae cuique sunt voluptates.

Umbra 3.a — Nunquam ego e sue voluptatem cepi unquam. Egone bestiolam tam immundam in delitiis haberem? Parce, oro, Charon: delicatior ego fui quam reris. Principes viros in iocis habui, non bestiolas: illos mihi ludos faciebam.

Char. — Tum tu histrio fuisti?

Umbra. — Hetruria mihi patria fuit, non Histria; ma ho avuto sempre per principio di non arrabbiarmi mai, di non dolermi di nulla.

Quand’uno pigliava moglie, io ridevo; quando seppelliva un figlio, ridevo; un altro impazziva per amore? ridevo. Ridevo se uno vestiva troppo di lusso; se fabbricava con troppa magnificenza, se comprava un podere troppo grande: ridevo sempre di tutto. Una sola volta mi ricordo d’aver pianto,