 |
Questa pagina è stata trascritta e formattata, ma deve essere riletta. | |
| — 45 — |
Mo vé ten iádĕ intan quʼ palsòn na bisca longia
Trëi brace e mèz, tan grósa quʼ n lëgn meşán bèl plan vëgnʼ
Vérs nòs per nʼ s fa na fin; iů vadʼ atíra dlongia,
Mi anèl tʼ la man, i fiche la láncia e fége tʼ la pèl n sëgn,
Daolá quʼ an vèga l sanc důt fòsc sprinzan in alt; bëgn
Contë́nt e lígher sònsi şëgn, quʼ iʼ a fat na fin bèl
Atíra a quël malán; lʼ odòndra tóš scèque iů rʼ vëgnʼ
Dal gran spavë́nt e dige solmë́nter: geòndʼ, granʼ òra èl.
Stimè stimâi dër gian, mʼ alzâ e fageóva nʼ átʼr var,
Mʼ en gī prëš dant, restâ prëš dô lʼ odòndra, mo dʼ oedl
Perdů́da nʼ lʼ èssi mai ‒ segů quʼ ël ê per mi afár ‒,
In ůltim rʼvons pro l mér e odòn iló senté n vèdl.
Stanchè nes ân dalʼ iadʼ, perció pensân dʼ palsé n pèz
Tan plů quʼ ël ê bèl frësc pro lʼ èga; fóra è prëš l ró,
Quʼ è plëgn dʼ fortáies e dʼ àtra róba bona asá in vèz
Dʼ ria chér; lʼ odòndra mángia tan quĕ scʼ ël fòs důt só.
Val plů dʼ mèşʼ òra fôn sta iló tra bëie e mangiè; dí
Ves më́si şëgn quĕ quël bůr vèdl dlongia nòs senté
Fô bëgn coriús, e quël quʼ è plů, da bráo malan rī;
Falé sʼ al půc quʼ a mi da bráo vël nʼ èsa fat mé.
Per nósta gran mervo̊ia devë́nta quël quʼ denant fô
N strosciè, n bèl jôn con oedli plëgns dĕ fůc fagean crëie,
Qu ël fòs val fórza sůrumána; n salt mortál dô
Da n lëgn quʼ ël fége per sʼ tó la láncia mʼ fége lascé dʼ bëie.
“Savëi mia condizion, mi stato e qui quʼ iʼ son, ós
Segů” digeôl, “mo tëmp in quëš momë́nt da pérdʼ nʼ áiʼ:
Mi sën, mia rábia, questa modazion capí pós,
Scʼ iů tʼ dige quʼ la ninfa, quʼ tʼ ós ciafé, per té nʼ sërá mai.”
