A quëstes strambarīs fége fin na vèdla,
La stria plů vèdla e l plů tra ëles stimada
(Da Longiarů fôla, ava inom Rivèdla),
Sůn ciůc sáltela frat e con odlada
Da gran regina sopérba, stravèdla
Arquítela con n cign la masquerada
E tlama a sé con ůge grósa mo tléra
Na stria jȯna quĕ fô da Sottopéra.
Da plan i digela chèz intĕ n'orëdla,
La jȯna cigna scè in bèla manira,
S'en vëgne snèl vérs l viadů; sů spo l descëdla
Dal stato dĕ spavënt con man lesira
E grima da ri; do ten rů moscëdla
(Qui sa perchì?) con n ran e dige atira:
"Dĕ důs coses tĕ dons, mi bèl, la lita,
Dámĕ ascòlt e tè quël quĕ tĕ profita!
N dër strion ó la regina quĕ devëntes;
Perció l dovèr dad imparé ascolta!
Dan dal důt chara bëgn quĕ nĕ tĕ stëntes
Dĕ fa del mal a gënt quan qu' ël è la olta,
Sī pa spo a ric' sī pů 'chi a půres stëntes;
Sī a chaşa, sī pro l fëgn qu' an siëia ed olta,
Tůa lënga da brao pavaró agůza,
Col mormoré t' so onor vignůn spo stůza!
A důt sůl můs faras l bèl con franquëza,
T'aras per i bricons trés l'incenšara,
A důt incenšaras bëgn con ligrëza;
Quĕ důt' da té sī bëgn trés licá, chara,
Mo a fa a n půr' diao n servige n'aies mai sveltëza,
Qu' ël oie ma 'chi ad imprë́st na ria manara;
Mo da a mënt, quĕ tůs vértores sī bones:
Dĕ d'gůn' n'orons infati quĕ t'i scones.
