 |
Questa pagina è stata trascritta ma deve essere formattata o controllata. | |
| - 101 - |
Kʼ i féž sëgn còla man dĕ gi sů a rajoné;
L patron da Rās mina, kʼ an fòssa per l coioné.
N momënt nĕ sal có fa, šʼ ël dësa stimè o nó,
Mò spó pënsel: „Temëi nĕ mĕ tëmi chiamó,
Scebëgn kʼ i Venezianʼ è plů rī kʼ i Ladins;
Oron odëi e sperimenté, cái kʼ è plů fins!”
Revè kʼ ël éva al prụm piano, nó půc coriůs,
Vèghel, kĕ vëgnĕ incontra dʼ ël dòi servidůs.
Trami dòi fṓi vestis con guant důt indoré;
Ëi l mëna travérs stanzes dĕ mérmo laoré;
Důt sdlominā da granʼ spīdli, da ór e da argënt;
I můrz, i parëis, l fonz, důt fóva liciorënt;
Nóš půr Francësc pensā dʼ èster roè tĕ paraíš,
Mai n té gran lůšo odů nʼ avel tĕ dʼ atri paíš.
L signůr, kʼ i ava fat sëgn, l salůda e diš spó rian:
“Francësc, nĕ mĕ conësces plů? I son l Venezian,
Bépo, kʼ á fat dʼ óš pič rů e dĕ Sénes l saoron
Fóra den pič půr pëtler, kʼ i fṓ, n gran ricon;
Inscí, mi bon Francësc, vala sůn keš gran mon,
Šʼ an intonëia sůn córda dʼ instromënt l dër son.”
Vérs Francësc sĕ desmòstra Bépo rʼconescënt;
Dĕ bèl patůč i dál asá dʼ ór ed argënt;
Jů pró mëşa lʼ ál fat senté da galantòm,
Da bëi, mangiè tʼ i dál, scèkĕ dës fa n dër òm;
Dṓ marëna l compagnëiel chiamó sůn stradon
E lascia ringraziè i Maròi del bèl saoron.
XIX. La Vérgin Incantada.
Jůn Marò vèl na bèla mont,
‒ Val rů odès chi iló con val pont ‒
