Pagina:Storia di Milano I.djvu/104

Da Wikisource.
80 storia di milano

Sancte Mediolanensis Ecclesie, in Laubia ejusdem Domui, in juditio resideret Amedeus Comes Palacii, una cum Landulfus, vocatus Archiepiscopo, singulorum hominimum iustitiam faciendam, ed deliberandam, ec.1 Altra sentenza così comincia: In Dei nomine, Civitatis Mediolanensis, curte ducati, infra Laubia ejusdem Curtis in juditio ressederet Magnifredus Comes Palatii, et comes ipsius Comitati Mediolanensis, singulorum hominum justicias faciendas, ressedentibus cum eo Rotcherius Vicecomitis ipsius Civitatis, ec.2 Vero è che ancora più scorrette carte ritrovansi di un secolo prima: e tale è quella riferita dal conte Giulini nel primo tomo, alla p. 17, ove così leggesi: Confirmo ut omnes Servos ed Ancellas meas sint Aldiones, et pertinentes mundium eorum ad ipso Xenodochium, habentes per caput unusquis mascolis et femine solidus singolus; et ita volo, ut illi homines meis, qui consueti sunt cum suas anonas opera mihi faciendi, instituo, ut quandoque opera fuerint faciendi, ut cum anona ejusdem Xenodochii operas ipsas perficiant. Ma convien confessare che assai barbaro era il modo col quale comunemente si scriveva anche nel decimo secolo. Nel testamento dell’arcivescovo Andrea, il quale pure, per la eminente sua dignità ecclesiastica, doveva essere uomo colto, egli, nel 903, così scriveva: Senodochium istum sit rectum et gubernatum per warimbertus humilis diaconus de ordine sancte mediolanensis ecclesie nepoto meo, et filius bone memorie ariberti de besana diebus vite sue3. Da ciò comprendesi qual grado di coltura poteva esservi in que’ tempi. Certamente dovevano rima-

  1. Il conte Giulini, tomo II, pag. 473.
  2. Detto, tomo II, pag, 469.
  3. Detto, tomo II, pag. 110.