Pagina:Storia di Santa Genoveffa.djvu/67

Da Wikisource.

— 56 —

El iest i animai, El m' sincarà ci a mè na iesta.

" Valgungn' dis dō, raccomanela al picce, d' restè bel chìt t' la ūtia, e ella cuna grang mazza grossa in mang, dana pēr jou na cūccia plena d' latt taccada, va fora pur 'l bosc a chirì ca e là bongn' fruttg' da mangiè. R'vada a mezza la rūa d' la munt, ullacch' ella è pur jì, s' ella sentada jou, pur palsè e sè sollevè cunung pude latt, e in chesc' moment vengnel 'ng lù d'botta sou pur la costa cuna bīscea tra i denz, e s' ferma cui oudli fittg' soung chella persona, tang ardiis e luminusc', ch' ella tromorā dutt adum. Mo al pingsir, te ci prigo, ch' ella ē, s' ala fatt ardiment, e col mazzung in aria vala ingcuntra al nemico terribil, t' i mola 'ng brao colp soul ciè, pur varentè dalles zanes la pura biscea. 'L lù inceornì à lascè tomè 'l boccung, ed è bordorè co lunc' jou pur la para, cina ch' i frignungs i l' à tutt d' vista. Genofefa pliada sura l' animal pur terra, i à dè ite valgunes gottes d' latt, pur 'l tra a vita, mo inutile. A considerè chella běstia, sè descedāle fora t' sua anima reflessiungs malingconiches. "Pura bīscea (baiāla tra d' sè) forsi nasceuda t' mi proprio paìsc', se t' fosses ciamò vīa, t' oressi inzertiè e nudrì sou, ci ligrezza, ch' el ess' mi fì a t' udei! Forsi, ch' t' aldīs ai grangn' pastorecc' d' mi sposo . . . Ahi! scě; ch' t' pagina:57