Vai al contenuto

Pagina:Tiraboschi - Storia della letteratura italiana, Tomo I, Classici italiani, 1822, I.djvu/537

Da Wikisource.

488 PARTE TERZA eli Cicerone, il che in molli ¡diri scrittori di quel secolo parimenti si osserva. Io ne recherò qui un passo cui certo non potè F Alcionio togliere a Cicerone, e per cui io spero che chiunque sa qualche cosa di stil latino, converrà meco nel medesimo sentimento. Così dunque essendo caduto il discorso sul re di Napoli Federigo, a cui di fresco era stato tolto il suo regno; così, dico, di lui ragiona presso l’Alcionio il card. Giovanni de’ Medici interlocutor principale di quel dialogo: Invitus quidem hujus$ regis mentionem feci, sed institutus de nostrorum Italorum calamitate sermo memoriam de tanto rege refricavit. Fuit ille justis de caussis familiae nostrae amicissimus, nec salti m ante, cum princeps Tarentinus esset, sed etiam mox quandiu Regno Neapolitano potitus est Ita numquam me meae fortunae suppaenituit, ut novem ferme ab hinc annos, cum eum Mediolani vidi, quanto meo cum dolore non dico. Excesserat Neapoli anno superiore rex ille et humanissimus et sapientissimus, summaque virtute paeditus, ne regnum illud, quod conservarat, sua pertinacia aliquando everteret, ad Ludovicumque Galliae regem accesserat, sperans illum passurum, ut imperatis certis rebus regnum etiam obtineret suum, cum praesertim non minus gloriosum ei esset constitutum ab eodem ipso regem, quam constrictum videri. Mediolanum autem venerat officii caussa secutus Ludovicum regem, qui in Italiani transii’ rat, amia extimescens Caesaris Borgiae, qui imperii fines in Galliam usque togatam protulerat. Meae quidem fortunae tum. ut dicebam,