Pagina:Tiraboschi - Storia della letteratura italiana, Tomo VII, parte 1, Classici italiani, 1824, X.djvu/129

Da Wikisource.

PRIMO 11J l'i/in Mie mi sii et Petrus Bembus maxima ce~ lebritate et nomine vir, quem prue ter eximiam oninis virtù tis et humanitatis laudem vere parentem cum Romanae veteris, tum recentis hujus Italae eloquentiae possumus appellare., et duo fratres Italiae vel praecjpua lumina Fridericus et Octavianus Fregosii, nobilitate, dignità te j prudenti a, literis maxime Must ras, itemque spectatum ac nobile par Baldassarus Castilionaeus ac Caesar Gonzaga, qui militaribus ambo et bellicis virtutibus insignes ad illam laudem optimarum quoque et. litterarum ac artium non inferius decus addidere. Quamquam, ne singulos colligam, illam ego urbe ni hoc tempore non honiinum cujusquemodi domiciliuni, sed musarum diversorium esse puto (De Laudib. Philosoph. l. 2). Il ch. proposto Reposati aggiugne (Della Zecca di Gubbio, t. 2, p. 127) che il duca Francesco Maria godeva assai dello studio delle antiche storie, e che raccolti nelle sue camere e letterati e soldati ed uomini di diverse professioni, dopo la lettura di qualche passo di storia, soleva eccitarli a disputare tra loro per illustrarlo. Ciò è verisimile; ma non è egualmente verisimile ciò ch’ei soggiugne, cioè ch’egli con la sua munificenza ajutasse il famoso Ulisse Aldovrandi nel formare il suo ricco museo; perciocchè (quando il duca Francesco Maria finì di vivere nel 1538, l Aldovandi non contava che 16 anni, ed avea i pensieri a tutt’ altro rivolti che a formare un museo. Quindi il sig. conte Giovanni fantuzzi nella esattissima Vita che di fresco ci ha data di quel grand’uomo, attribuisce cou