Pagina:Tiraboschi - Storia della letteratura italiana, Tomo VII, parte 1, Classici italiani, 1824, X.djvu/279

Da Wikisource.

PRIMO 265 lanieri permissu, recitabantur. Quae res » ufi aiutiton1 s, qui ferme aderant frequentissimi, non mediocriter oblectabat sic tandem aliquod sui monumentum posteris relimquendi universae Acadcmiae occasionem praebuit. Cum enim id al ¡quando in consultationem venisset, viderenturque orationes aliaeque tractationes ab Academicis habitae diligentiorem atque exactiorem postulare censuram, quam quae brevi temporis spatio adhiberi posset statuerunt edendas esse poeticas tantum lucubrationes, ex iisque non Latinas, sed quae Tusco sermone constabant. Itaque selectis paucis quibusdam eas quam emendatissime typis cudendas curarunt Extat libellus sub hoc titolo: Academicorum Aethereorum Carmina, in quo licet nonnulla perlegere quae Sci pio ipse j uven is con seripsit Ncque vero /Etìter cor uni Academiae illud tantum cj'stat vesti fumi, sed ex nonnuilis etiam eruditorum virorum libris Academiae ipsae dicatis licet existimare, quam Celebris praestantium adolescentum coetus ille fuerit. At haec aliquanto post acta sunt Questa narrazione del Gonzaga scuopre l' errore del Quadrio che afferma (t. p. 85) questa accademia non essere stata composta che di undici accademici; mentre da essa veggiamo che venti furono i primi, a" quali poscia se ne aggiunsero più altri, i nomi de quali veggonsi in gran parte raccolti nella Dedicatoria delle Pitture del Doni stampata nel 1564 Tra essi due singolarmente furon poi celebri pel raro loro valore, Battista Guarini e Torquato Tasso. Fu ancora del loro