Pagina:Tiraboschi - Storia della letteratura italiana, Tomo VII, parte 4, Classici italiani, 1824, XIII.djvu/374

Da Wikisource.

2336 LIBRO famil. t. i, p. 18): Sumus enim experti pluries illam hujus viri mule entem omnium aures atque animos eximiam eloquentiam, vernacula quidem lingua Hetruscorum , quae illi patria est, abundantem, sed ex uberrimis et Graecae et Latinae eruditionis fontibus deducram. Magno enim hic studio Theologiae ac Philosophiae altissimis artibus comites literam politiores adjunxit. Ergo illa in sacris concionibus divina semper et admiranda, flectere arbitrio suo hominum mentes, serenare incitatas, languentes accendere , vel infiammare potius ad virtutis , justitiae , temperantiae studium, summi Dei venerationem, sanctae Religionis observantiam , novit. Nec vero quidpiam interfuit, illo dicente, inter doctos homines et idiotas: non senex ab adolescente, vir a muliere, non princeps ab infimo homine potuit dignosci: sed omnes pariter vidimus praecipites ferri impetu animos audientium, quocumque eos Oratori impellere libuisset: tanta vis Orationis, tantum flumen lectissimorum verborum , pondus optimarum sententiarum ex eo ferebatur. Ex quo , quod semper evenire cernimus, jam plane intelligimus necessitate evenire , non casu , ut quotiescumque dicturus est, concursus maximi omnibus ex locis audiendi causa fiant, ec. Nel 1507, dopo essere stato inviato segretamente da Giulio II alla Repubblica di Venezia per ottenere la restituzion di Faenza, nel che egli non ebbe eloquenza bastevole a persuaderlo, fu eletto generale del suo Ordine, cui saggiamente governò per lo spazio di dieci anni, promovendo con sommo zelo la regolare osservanza,