 |
Questa pagina è ancora da trascrivere o è incompleta. | |
V
PER L’ARRIVO DEL VICERÉ DI NAPOLI GIULIO VISCONTI
(!733)
ECLOGA
MELIBOEUS et DAMOETA.
Mei.. Quae mira, o Damotea! ut candet lumine caelum ! ut liquidae rident Tyrrheni litoris undae ! aestate ac media, qua arescunt gramina campis, hosce novos flores ut gemmat roscida ripa 5Sebethi, et colles hic vernans ambít amietus!
Sponte cavo fusa exundant de robore niella; ubera lacte fluunt graviter distenta capellis!
Dam. Desine mirari, Meliboee: ut nuper in urbem caedendos agnos egi, per compita vidi io laetitia offusam; tum caussam sciscitor; aiunt ipsius ad regimen modo pervenisse beatae insignem virtute virum comemque gravemque, de caelo semen qui divúm ducit ab alto, heroum in morem divina insignia gestans,
15serpens qui puerum vorat. Atque ibi forte sacerdos, ultima cui aetatum perdocte est nota vetustas, stemmatis has infit pietas exponere voces.
Tempore quo primo viguerunt laurea saecla, quum terrae viderunt una hominesque deosque 20versati, atque vicissim audire et reddere voces,
Graecia (proh infandum?) toetro infestata dracone; Python dictus erat late exitiabile monstrum, ex se quod natos foede truciterque voraret; auxilio sancta imploravit numina Phoebi;
25adfuit et miserae praesenti numine Phoebus,
