Vai al contenuto

Pagina:Antologia provenzale, Hoepli, 1911.djvu/216

Da Wikisource.
210 antologia poetica provenzale


— Vièi Mèste Ambroi plouro toun drole ì
Ai! ai! ai! Vincèn fasié, vote,
Santen, que dins lou eros em’elo m’empourtès.
Agili, ma bello à moun auriho
Tant-e-pièi-mai de ti Mario
Me parlaras, — E de couguiho,
O tempesto de mar, aqui nous acatés!
Bravi Santen, de vous me fise!
Fasès per iéu co que vous dise:
Pèr un dòu coume aquéu es pas proun lou pleura!
Cavas-nous dins l’arèno molo
Per tóuti dous qu’uno bressolo:
Aubouras-ié ’no clapeirolo,
Pèr que l’oundo jamai nous posque separa!
E d’enterin qu’i lió mounte èro
Se turtaran lou front sus terrò
Dòu remors, iéu em’elo, enclaus d’un blu seren,


Vecchio Mastro Ambrogio, piangi tuo tiglio. Ahimè, ahimè, dicea Vincenzo, io voglio. Santini, che mi portiate con lei nella fossa. Là, mia bella all’orecchio, tanto e più delle tue Marie, mi parlerai. E di conchiglie, o tempeste di mare, possiate coprirci! Buoni Santini io ho fiducia in voi, fate per me ciò che dico, per un simile lutto non bastano le lagrime, scavateci nell’arena molle per ambedue una sola fossa. Elevate, sopra, un mucchio di pietre, affinchè mai I onda non possa separarci. Ed intanto che nei luoghi ov’ella era, si urteranno la fronte contro la terra, pei rimorsi, lei ed io, avviluppati d’un sereno azzurro,