Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, II.djvu/34

Da Wikisource.
10 Märchen

puspei, e statt sper ils scazis; mo ha nuotta marveglias ded el. Lautra dameun va il giuven tier il retg, e quel camonda, ch' el stoppi eunc far wacht l' autra notg. El sa pia nuotta far auter, ch' ira si en baselgia la sera e star leu. Mo ussa pertratga el puspei, de fugir, e zuar tutt sin ina autra vard, per mitschar quellaga digl um vegl. Getg e fatg; vonzei va el ord baselgia, e pren tutt ina autra via sut ils peis, che las gadas avon. Mo strusch eis el staus in toc, ch' igl um vegl d' adina cloma puspei: „Neu neu tscheu! jeu hai de gir zitgei a ti!“ Il giuven sa nuotta far auter, ch' ira vitier; et igl um vegl dat ad el ina canna, e gi, ch' el deigi puspei ira si en baselgia; e cura la feglia vegni, sche deigi el sedar cun ella, tochen che quella canna seigi tutt en tocs. Quei ha fatg empau snavur al giuven; mo tonaton … ha quel preu la canna, et ei eus en baselgia. Entuorn mesanotg vegn la feglia dil retg; va vi encunter il giuven, et els entscheiven a sedar sin il pli ault grad. Il giuven deva cun la canna, ch' ei rumpeva giu toc e toc; mo tonaton eran els eunc en carplina, cura ch' il caluster ei vegneus a tuccar de stezzar la dameun marvegl. Quel vezza il giuven wacht sper la giuvna, e va spert e fa de saver al retg, che quei giuven seigi staus la notg en talas e talas relaziuns cun ina giuvna. Il retg vegn sinquei vilaus, lai clomar il giuven tier el, e gi, ch' el vegni mess en perschun per seu mal secontener. Quel sestgisava ora, ton sco el pudeva; mo il retg carteva nuot ad el; el ha pia stueu far il wander en perschun. Leu semegliava ei leung ad el; et el era aschi enriclaus, de haver suondau quei um vegl; quel vegneva halt nuotta per peis, per liberar el. Schon er' el sentenziaus alla mort. Tutt trests sasev' el cheu la davosa notg en perschun. Cheu sesarva igl esch, et igl um vegl vegn en. Spert renfatscha il perschunier ad el, ch' el hagi fatg bien cun el; ussa hagi el pudeu star cheu in temps en perschun; e dameun mettien ei vi el. Igl um vegl gi sin quei, ch' el deigi mo suondar el; ei vegni il davos tonaton ora, sco s' audi. Dameun, cura ch' el vegni menaus ora alla mort, sche deigi el rugar il retg, de schar tschintschar el dus plaids, avon che murir. Quei vegni il retg schon a dar tier. Lura deigi el mirar entuorn sin ils umens; denter quels seigi in, che vargi si pil tgau tutts ils auters; quel deigi el clomar neutier el, e gir, ch' el stoppi tschintschar cun quei um grond in pèr plaids. Il prischunier emperemetta de far quei; et igl um vegl stulescha. Gl' auter gi vegn el menaus ora alla mort. Cheu roga il sventirau per ina grazia il retg. El gi, ch' el havessi eunc de plidar cun tal e tal um grond in pèr plaids, avon che murir. Quei ha il retg concediu. Ussa mira il prischunier entuorn, e vezza igl um vegl, ch' era pil tgau pli gronds, che tutts ils auters umens. El muossa à quel, de vuler vegnir vitier el. Quel va ussa vi sin la plazza et entscheiva a plidar cun aulta vusch, schent, che quei um, ch' ins seigi sil prezin de metter vi, seigi innozents. Il retg deigi patertgar suenter, sch' el hagi bucca sutterau avon l' ujarra daners e scazis en tala e tala baselgia. Per pertgirar quels hagi sia feglia, che seigi morta avon cuort