Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, II.djvu/35

Da Wikisource.

Märchen 11

temps stueu vegnir mintga notg en quella baselgia. Quella seigi ei, che hagi mazzau tutts ils wachts, preu ora quei sventirau leu. Quel hagi sin seu cussegl sedau la davosa notg, ch' el seigi staus wacht, cun la feglia e dau cun ina zerta canna giu per quella, aschi gitg, sco el havevi toc enta meun; e sin quella moda hagi el liberau la feglia, ch' eri eunc bucca dal tutt a bein. Der pagaglia vegli ussa il retg schar metter vi quei curaschus giuven. Tutt quei ch' el hagi getg cheu, seigi sontga verdat; pertgei el seigi nin auter che S. Luregn. … Sinquei ein tutts surstai, il giuven ei vegneus schaus libers, e menaus si el casti dil retg, nua ch' el ha habitau de leudenvi.

5. Ils dus frars.

Inaga fuv' ei dus frars, che luvraven lur funs la stad ensemen. Cura ei gl' ei vegneu dad' alp, han ei voleu parter la rauba. Sin in cuolm havevan ei in clavau niev et in vèder. Ussa han ei seconvegneu giu aschia, che il vegl frar deigi haver tutt las vaccas, che seigien la sera sper il clavau vèder e quellas che seigien sper il clavau niev, deigien esser dil frar pli giuven. Il frar vegl ha numnadamein voleu aschia; perquei ch' el carteva, che las otg vaccas, ch' els havevan, seigien pli disadas en igl nuegl vegl, ch' en il niev, e mondien pia plitost sper il vèder. Mintgamai, sco ei tuccava vaccas, stueva è la envarnonda vegnir partgida. La sera, cura ch' ei van a cuolm, era mo la pli veglia e macorta sper il clavau vèder. Tschellas siat eran sper il niev; aschia ch' il frar vegl haveva mo ina vacca, e l' auter siat. Il frar vegl ha manegiau, ch' ei rendi bucc ora, d' ira igl entir unviern à parver mo ina vacca; ei seigi meglier de mazzar ella. Sia dunna ei stada cuntenza da quei In marcau suenter va el lura cun il tgir, e tegn venal quel. Mo negin cumpra el. La sera vegn el anavos tras in uaul empau spess, e sepiarda. El va lura sin in pegn, per mirar, sch' el vezessi enzanua ina glisch. Cheu vegn ina banda zagringhels sut quei pegn en, fan feuc, mettan si la vaneun, e fan cuer carn. Cheu sto el sponder aua sin il pegn, la quala gartegia grad giu en la vaneun. Plein legria cloman ils zagringhels: „Mo co Dieus carschenta nies pieun!“ Ussa rasa el ora seu tgir cun stravagants tocs corns vidlunder, e lai vegnir quei a panderlont dal pegn giu. Vesent quei ils zagringhels, tratgen els, ch' ei seigi il nausch, e fuien. Ussa vegn el giu dal pegn; pren orasut las ragischs in dètg mantun daners dils zagringhels; lai leu il tgir, e va à casa. Seu frar vegn lura in gi tier el, e vesa quei mantun daners, e damonda, danunder el hagi quels. El rispunda, ch' el hagi vendeu il tgir de sia vacca veglia per in rap il pallegn, e cun quei hagi el tonts daners. Ussa va il frar si tier sia dunna e vegn perina cun ella, de mazzar lur siat vaccas, per saver vender ils tgirs. Sche seu frar haveva tratg mo ord in tgir in tal mun daners, scha tgei hufen stueva el survegnir da siat vaccas! Bien, els mazzen lur siat vaccas, et el va cun siat tgirs sin fiera, e tegn venal. Mo ei va cun el, sco cun seu frar; el sa' ca vender. La sera, bien e tard, semetta el sin via encunter