Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, II.djvu/672

Da Wikisource.
640 Märchen

libers ded ella ed ei lu fugius digl uaul en. El ei jus ditg e bein per igl uaul entuorn, entochen ch' ei gliei vegniu sera, ch' el era staunchels ed haveva fom. Cheu ves' el dalunsch ina clara biala glisch, ed el ei jus suenter quella. Il buob ha lu anflau ina termenta casa ed en quella treis femnas veglias, ch' eran vestgidas tutina. Quellas treis femnas veglias ha il buob rugau, ch' ei prendien el en survetsch, ed ellas han pladiu el. Las femnas han fatg bien cun el ed el ei staus leu plirs onns, entochen ch' el ei staus carschius si in bi giuven. Las treis veglias, che dormevan tuttas treis en in letg e magliavan ord in cup, mavan mintga notg giu en in grond tschaler, nua ch' ei era spir candeilas, che ardevan. Las veglias stizzavan e turnavan ad envidar si las candeilas. Il giuven, che stoveva purtar giu sulprins, ha ina gada catschau il stumbel d' ina candeila, ch' ardeva, en sac. Cura ch' il giuven ei staus si en sia combra, ha el priu ora la candeila e puspei envidau ella e la candeila ha dumendau: „Tgiei vul da mei?“ „Jeu lessel, che ti purtasses mei en il marcau en ina buna ustria e che ti mettesses a mi daners en sac.

“ Sil zuc ei il giuven staus en ina stupenta ustria dil marcau ed el havev' ils sacs pleins daners. Puspei ha il giuven priu ora la candeila ed envidau quella. La candeila ha dumendau: „Tgei vul?“ „Fai ti, che la figlia dil retg vegni questa notg tier mei!“ ha il giuven respondiu. La candeila ha fatg, che la figlia dil retg ei vegnida lezza notg tier el. Cura ch' il retg ha udiu, che sia figlia seigi stada la notg giuado, ha el fatg ligiar biars canials de fil entuorn sia feglia, per mirar, nua ch' ella vegni vi la notg. La sera ha il giuven priu la candeila, envidau quella e detg: „Fai vegnir questa notg la figlia dil retg tier mei e fai ch' ils canials de fil surtrain 'gl entir marcau.“ La candeila ha fatg, sco il giuven ha voliu, la figlia dil retg ei vegnida la notg tier el e lautra damaun er' il marcau tut surtratgs cun fils, ch' il retg vegneva ne en, ne ora.

Vilaus, ch' el era buca vegnius sisu, nua sia figlia vegni vi, lai il retg vegnir ensemen tut la glieut el marcau, sinaquei che la figlia sappi encurir ora quel, tier il qual ella stoppi ira la notg. Il giuven ei buca jus tier quella redunonza e cura che la figlia ha giu mirau stediamein entuorn, entuorn, ha ella detg a siu bab, ch' ella hagi buca cattau adagur il giuven, tier il qual ella stoppi ira la notg. Sinquei ha il retg schau clomar ora al pievel, sche tut seigi cheu. Sin quella visada ei 'gl ustier, nua ch' il giuven era, vegnius neunavont ed ha detg: „Jeu hai in gast, mo quel va mai giuadora e sa buca esser quel, che vus encuris.“ Il retg ha commondau agl ustier, de vignir cun siu gast ed il giuven ha stoviu vegnir cun igl ustier en la redunonza. Aschi gleiti sco la figlia dil retg ha viu el, ha ella clomau: „Grad quel eis ei, che nus encurin!“