Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/894

Da Wikisource.
886 Gion Antoni Bühler

Sco sche la fin del mund vegnir voless.
145Ils paupers animals dall’aura mala
Els fugian tots in lur següras taunas
A se defender da fredaglia tala.
Abbandunadas stattan las fontaunas
E las truaschs, et er da glaç eis plein
150Il lac, da pescs refugi e da raunas.
Svanida tota vita nus vezein,
Da reger para mo la mort terribla,
Inua da pertot nus mein e stein.
E semper ven fredaglia plü sensibla,
155Plü stgürs ils nüvels; l’aura pluviusa
In bischa prest se müda zun horribla.
[p. 26] Cufflaus se çentan uss da név smulusa
Suvent e spess in vias, trutgs e sendas
D’altezza e ladezza strementusa.
160Ün vezza da pertot immensas tendas
Dad aulta név sur tratgas e cuvertas,
Da trapassar cun stentas mo horrendas.
E las contradas, ellas sun desertas;
La mort ün uss observa cun snuizzi,
165Co ella çerca da pertot offertas.


Orcans, accompagnai da grand stramizzi
E dalla cuffla, di e notg strasunan
Tras munts e vals, fagend ün trid sbragizzi.
Dals munts lavinas furiusas tunan,
170Cun rapidezza sbovan alla bassa
E culms e vals traversan e çiancunan.
E semper s’ingrandind uss ven la massa,
Infin che ella se fermand arriva
A plaun e sper il flum sün la terrassa.
175Il bel aual, il qual nus divertiva,
Eis senza vita, tot rigid, quiet,
El, qual d’estad tras bellas flurs fluiva.
In név velau eis l’inganus vadret,
In név velai citad, aclauns e vitg,
180La quala senza çess il vent portet.
Dal flum, surtratg da glaçia, fin al spitg
Dels munts, tot para d’esser üna fossa,
La quala tot il mund attrista fitg.
E la colur, quell’alva sco dell’ossa,
185Cumbein plascheivla tant et er carina,
Cuverna forsa prest er nossa possa!

Human, ha vis tü nascher la flurina,