 |
Questa pagina è stata trascritta ma deve essere formattata o controllata. | |
Dĕ la bon’ érba sal i póst’,
Ad atra gënt restá nascóst’.
A chiaşa menā da doman
Důt l pastorëč nóš bon salvan.
Dĕ bèles bīsces, bī castrons,
Dër bī agnī e dĕ dër bī manşons
Ciafān per l bon ožoradů
Sůn Cól e só pasciantadů;
Inscí e̅́ Cól trés zënza pašion
Per n salvan e sůa ben’dešion.
XXII. La Marmolada.
Zacan l viandant, kĕ da Chiaorí gī a Faša,
In traversan dĕ Fedáia l jů, lasciava
Da la pért ciampa n bèl gran bòsc da dascia;
Sůra l bósc sů del lonc bèl sĕ slargiava,
Cercenada bëgn óres sīs con fascia,
Tan lonč e lérc kĕ lʼ oedl odṓ e chiarava,
Dĕ bī granʼ cīrz e pëč con bèla odlina,
Na mont dĕ bèl bestiam rica e dĕ poína.
I pra, kʼ inviā a lʼ aldagn fantʼ e fancèles,
La gran ligrëza jonta a la belëza
Dĕ les asvéltes tiradụmz fedèles,
Lapró dʼ i fantʼ con këstes la finëza
Servī dʼ aomënt sůn këles montigèles
A lʼ armonía scèc a la gran rikëza
Dĕ la natůra, kĕ, dĕ bonté plëna,
Fageṓ scèc mīl důcia per důtʼ la cëna.
Da sëra adụm per sólit sʼ abinaven
Dṓ l rī e gran laúr tĕ val strënta chiaşòta,
