Prose e poesie bellunesi 2008/El sciubioto

Da Wikisource.
Antonio Alberti Cuciarin

El sciubioto. ../ ../2 IncludiIntestazione 27 febbraio 2016 50% Da definire

Prose e poesie bellunesi 2008 2

ANTONIO ALBERTI CUCIARIN (1946)

El sciubioto.

El no capìa polito parceche in chel dì fosse tropo resiro su par chel col; par solito, noma che in ciou de tanto ruaa fin lassù chera stragna besties con doa zates, e canche es ruaa, es fajea senpre un gran bordel, conpain che se e fosse noma eres su chesta Tèra; robes da ciode, el bacan che podea fei cheres la; es ea de alcuantes che ‘sia de coren senpre ‘sò bas, outres petaa su par chi stragne brascioi zenza rame, outres ancora tiraa zìghe che l no capia propio, cemodo che el no n ea bon de capi ce che i fajea, ce che l ea duta chera ajitazion.

Duto chesto el se damandaa chel uzeluco pizenin, duto grisc, de un grisc avelì che someaa che l fosse tomà inze un grun de zendre; grijes ra ujores, grija ra coda, e grisc che pi grisc no se po duto cuanto el corpo; insoma: un uzeluco che propio el no saea né da mi né da ti.

E anche in chel dì (che l ea d un vendres, ma el no podea el saé), col soroio che l ea ‘sà bel outo, l ea ruà fin lassù na portiscion de chi stragne tipe, i aea ‘sa inpiantà doi de chi brascioi zenza rame con su doi de lore, e un outro brascion - che un de lore l aea portà su sun schena - i ea drio a l bete ‘sò intramèso chi outre doi.

L uzeluco duto grisc, in dut i caje, el vardaa chel resiro con oce da foresto, dato che no i interessaa pi de tanto chel che i fajea; l ea d ousciuda e el l ea duto ciapà a se fei su ra coa intramèso i ramete de chera ceja de spines, agnoche ca de alcuante dis sarae nasciù i so pitote, e l aea da se sentreà, e l no vorea se ghin sentì da pè a caal da ra sò uzeluca grija che de seguro r ea là che ra el spetaa; noma che l ea nafré curios, e i arae piajù saé ce che suzedea.

Da agnoche l ea, el podea vede e sentì cuaji duto: una de chera besties sul brascion a man zanca, ra se ajitaa duta e ra craiaa a osc outa, inveze chera a man dreta r aea sbassà ‘sò ra testa e someaa che ra moesse de chel tanto i ouriei; chera intramèso, inveze, ra vardaa vesc l outo e r ea piena de taces e strisces rosses; sun testa na garlanda de chi spinoze conpagne de agnoche r aea ra sò coa, e a vede da indalonse someaa propio che i doresse, ma ra no se lagnaa pi de tanto.

Cemodo che ei ‘sà dito, da curios che l ea, l a vorù ujorà pi pede e l s à poià sun un ramo zenza foies de chel stragno brascion, propio pede ra testa che r ea da sen piena de strica rosses e gozes che pan pian es corea ‘sò par i pome del mus, par ‘sì a se fermà agnoche l ea trope pele de barba.

A vardà meo, el s à incorto che tropa de chera gozes es vienia fora propio da chi bujete fate da ra spines de chera garlanda, e el s à fegurà che duta cheres che i ‘sia inze par ra pel es aesse da i doré de chel poco, e i à fato un grun de pecà.

Al uzeluco duto grisc, d un grisc smamì finche te vos, ma tropo de buon cuore, alora i é vienù in mente che almanco algo el podea fei; coscìta, col sò becuto el s a betù de bona voia par i tirà via alcuanta de chera spines; con tropa fadia parceche es ea tacades duro a ra garlanda e ben ficiades inze par sote ra pel.

Oramai ghin aea tirà fora sié o sete, ma chera ultima l ea ra pi conastra a se moe de duta ches outres; coscìta, cenoné, canche ra s à destacà, el sin é ‘sù a reolton co ra spina e duto, noma che na goza de chera roba che vienìa fora da i bujete, i é tomada sul stomego, e i à fato na bela tacia: rossa.

L uzeluco ades el no n ea pi duto grisc, de un grisc avelì; ma l aea na pi bela tacia rossa propio daante. E alora, chera stragna bestia che r ea là, tacada su a padì, ra s à voltà vesc l uzeluco e i à dito con un firo de osc: - T as abù tropo buon cuore e conpascion par me, l * de iusto che anche ió feje algo par te: in verità, par da sen te digo che da ca inaante tu e dute chi come te, i portarà senpre daante chera bela tacia rossa, e coscìta sarà par dute i tò pitote e i pitote de chi outre come te; in eterno.

Da in chel dì, i uzeluche dute grisc, de un grisc avelì e smamì che someaa che i fosse tomade inze un grun de zendre, i s in và in ‘siro dute bule co ra sò tacia rossa.

(Anpezo)