Prose e poesie bellunesi 2010/31
 |
Questo testo è incompleto. | |
| ◄ | 30 | 32 | ► |
GIACOMINA DE NARD
Na vita sóte ’l Pèlego.
Son stàda pitùs de veluđo dàl,
al ciàudo de na cóa pìżola e segura
e daspò na bèđola spaurosa
che spordéa la testa intrà i sas
par spionà al prin sól d’insuđa.
D’istađe ero sghiràta piena de morbin
che sautàa ramo par ramo
da’n dì a chel autro,
e anche żirga iże ‘l turchin,
libera de balà, partì e tornà.
Có la prima brentànes d’autón
come féđa che deśmontéa,
èi sentù la guóia de la stala,
par aspietà al nieve in santa pas.
Stào céta, a l’onbrìa, iże ‘n ciantòn,
taśo e penso,
sóra la iòstra de la staiónes
che gira senpre pi ’n prèsa.
Me incordo solo adès che,
canche aveo davante
an varòto pien de ànes,
‘l èra leđiér come autoguói
secà da vento setenbrin;
e al dì d’incuói,
al me rusach mèđo guóito
al pesa su la spales
come na ciària de legna vérdes.
Me piasaràe restà sote la mè cròđes,
iże na góża de ràśa de peżuó
che la sluśe al sól e a la pioa.;
raśa che sa da bosco bon anche da séca.
(Borcia)