Tesoro letterario di Ercolano, ossia, la reale officina dei papiri ercolanesi/Tavola XII
 |
Questo testo è stato riletto e controllato. | |
| ◄ | Tavola XI | Tavola XIII | ► |
| Φιλοδημου περι κακων I | T. XXI. |
Tavola XII.
Fac-simile dei caratteri greci antichi della colonna XV. del papiro dello stesso Filodemo intorno ai vizî lib. X.
. . . . . . . οἱ
δε δι᾽ἀν προσηκει, ὁ δε και ε-
πι τοις μη προς ἡμας ατιμαζει.
Και νη Δι᾽ἁς αδικον δια του ταπει-
5 νουν ἑτερους, ἑαυτον μετεωρι-
ζειν, αλλα δη δια της οικειας
ὑπεροχης. Διο και Λυσανδρος
Αγεσιλαῳ καταστασαντι
χρεωδαιτην ἑαυτον, ηπιστα-
10 σο γε συ τους φιλους, ειπεν, ελατ-
τους ποιειν. Και πολλακις ἑαυ-
τον επερωτᾳν, τι μεν αγαυρι-
ᾳν ποιουν, και ὑπερηφανειν;
ὁτι κερματια κεκτημαι πλει-
15 ονα; αλλ᾽ὁτι ὑπερεχομαι των
ευγενων, ητοι στρατηγουν-
των, και τιμωμενον ενιαυ-
σιᾳ περιβολῃ χλαμυδος; Εὐρη-
σει γαρ ταπεινον ἑκαστον, και
20 την επ᾽αυτῳ καυχησιν ανα-
γωγον. Και διαιρειν μεγαλο-
ψυχιαν ὑπερηφανιας, αλλα μη
συμφυρειν, ὡς ἑν, και ταυτον· διαφε-
ρει γαρ, ὁσον και επι του σωματος
25 οιδησεως ευεξια· και εστιν του
μεν μεγαλοψυχου το καταφρο-
νειν των τυχηρων, ὑπερεχον-
τα τῳ της ψυχης ογκῳ· του δ᾽ ὑ-
περηφανου το δια κουφοτητα
30 ταυτης εκπνευματουμενον
ὑπο κτησεως ὑπερορᾳν ἑτε-
ρους· Και λογιζεσθαι, διοτι ζω-
α μεν ουκ ατιμαζει τα τυχον-
τα συντρεφομενα αυτοις, οἱ-
35 ον ἱπποις, και κυσιν, και τοις
ὁμοιοις· ανθρωπον δε το τηλι-
κουτῳ διαφερον, και συμφυ-
λοτατον αυτῳ, διοτι κεκοσ-
μηκε
illi quidem in iis rebus, in quibus convenit, hic vero etiam in iis, quae extra nos sunt, contemnit. Et per lovem quam iniustum est alios deprimendo seipsum extollere, non vero per propriam excellentiam. Quapropter etiam Lysander Agesilao, qui ipsum constituerat carnium distributorem, noveras, inquit tu amicos conculcare. CAP.XIII. Iuvat se ipsum saepe interrogare, cur tantopere superbiat, cum unusquisque miser sit. Saepe etiam opus est seipsum interrogare, quid sic faciat eum insolescere, ac superbire: num quia nummulos possideo plures? an quia nobilibus, vel imperatoribus, et annua chlamyde insignibus antecello? Inveniet enim unumquemque miserum esse, et ob idipsum gloriationem ineptam. CAP. XIV. Distinguenda magnanimitas a superbia Et distinguere magnanimitatem a superbia, non autem confundere, ut unum et idem; differunt enim, quantum bona corporis habitudo a tumescentia! magnanimi quidem est spernere fortunae bona, quippe ipsis animi eminentia praestat; superbi autem ob animi levitalem inflari, et propter suas possessiones alios despicere. CAP. XV. - Considerandum cur bruta animalia non despiciant viliora, quae secum nutrita fuere: homo vero hominem sibi conjunctissimum Et considerare, cur bruta animalia non despiciunt alia viliora, quae cum ipsis nutrita fuerunt, ut equis, et canibus, et hisce similibus adcidit; hominem vero, genus adeo a brutis differens, et sibimet cognatione coniunctissimum homo despicit, quia mentem studiis exornavit. . .
TOM. III.
| I. | Quibus rationibus se tuentur superbi. |
| II. | Superbi, cum novatores plerumque sint, si quid errant, in alios culpam transferunt. |
| III. | Quomodo fortunae dona sint ferenda, et quam difficile sit superbis suam vanitatem agnoscere. |
| IV. | Quomodo superbiae vitium ipsos philosophos dehonestaverit. |
| V. | Quam difficile sit hoc vitium exuere, et mentem immutare post praeconceptam sui opinionem. |
| VI. | Quid Aristo in libro de minuenda superbia scripserit, Auctor expendit. |
| VII. | Multos ingenio, et virtute pollentes ob animi elationem in invidiam incidere. |
| VIII. | Alios in ἐπιχαιρεκακιαν, ut vulgo gaudeant, si in malum ipsi inciderint. |
| IX. | Animadvertendum quomodo, qui in magnis constituti sunt dignitatibus, se magnis stabiliant, cum affabiles sunt; contra vero alii ob grave verbum sibi odium pepererint. |
| X. | Considerandum quam indecens sit ob quaesitas divitas alios despectui habere. |
| XI. | Reminiscendum quomodo erraverint superbi, qui sine ullius adiutorio negotia tractarunt; contra, quam belle, qui ab aliis fuerunt adiuti. |
| XII. | Propter splendidam fortunam saepe deficit homini consilium, et prudentia. |
| XIII. | Iuvat se ipsum saepe interrogare, cur tantopere superbiat, cum unusquisque miser sit. |
| XIV. | Distinguenda magnanimitas a superbia. |
| XV. | Considerandum cur bruta animalia non despiciant viliora, quae secum nutrita fuere; homo vero hominem sibi coniunctissimum. |
| XVI. | Timenda superbo est indignatio, quam excitat in viris ipso maioribus. |
| XVII. | Recogitandum quomodo in dementiam, vel etiam in furorem superbia degeneret. |
| XVIII. | Quinam superbus dicatur αυθαδης. |
| XIX. | Quis dicatur αυθεκαστος. |
| XX. | Αυθεκαστῳ pejor est Παντειδημων. |
| XXI. | Quibus incommodis obnoxius sit αυθαδης. |
| XXII. | Quae incommoda sequantur αυθεκαστον. |
| XXIII. | Quibus malis obviam it Παντειδημων. |
| XXIV. | Licet Superbus sit semper Contemtor; non omnis Contemtor est Superbus; sunt enim qui merito contemnuntur, ut Σεμνοκοποι et Βρενθυομενοι. |
| XXV. | Quomodo se gerant in conventibus σεμνοκοποι. |
| XXVI. | An εθτελισται, et ουδενωται inter superbos sint adcensendi. |