Della superstitiosa noce di Benevento/De Nuce maga Beneventana/Casus II
 |
Questo testo è completo. | |
De Nuce maga Beneventana
Casus II. De Gibboso
Casus II. De Gibboso
| ◄ | De Nuce maga Beneventana - Casus I | De Nuce maga Beneventana - Cap. I | ► |
CASUS II.
De Gibboso vi Damonis mutato in arenationem, seù ante pectus in convivio Nucis Beneuentana Mag.
V
Ir quidam Lombertus Alutarius in patria sua Altavillae decoctus Beneventi iuribus statutarijs gaudens, vulgò affidato, artem suam populari laetitia, et risu exercebat amore ductus uxorem filios, et patriam tangendi, videndique causa in vigilia Sanctissimi Corporis Iesu Christi serò, humida lucerne Luna, nostra discessit ab Urbe, cum vix duobus milliarijs semotus, inspexit in plano prope flumen Sabbati in fertilis ruris confinio perillustr. D. patrit. Ben. Francisci Ianuarij omnium virtutum ornati, magnam virorum, mulierumque turbam saltantium, et cantantium, ben venga il Giovedì, e ‘l Venerdì, putans esse messores, ac foeminas spicarum colligentes, ad eos rhytmica, canoraque voce accedens, e lo Sabbato, e la Domenica, replicandodo, quae facetiae, et Gibbosus homo, et si exterus omnibus arrisere, ac vanam ex ijs arreptus diverberatis scapulis saltabat, quibus choreis expletis, et defessi sub quadam alta, spaciosaque et magna Nuce non lungè à flumine accesserunt, ubi plures mensae multis esculentis paratae erant, famelicus forsan, vel iocandi animo ambitioso, ipse prior sedem accipiens accumbit, cum en Daemon à tergo vi, et arte indicibili, intenso, sed momentaneo dolore, miraque celeritate montem illum morbosum, dislocatis spondilibus, super humeros adequans, ad pectus extulit: Siccinè ille citò vociferans, ò IESU Virgo MARIA, omnes cum dapibus, luminibusque evanuerunt, atque manibus sua terga tractans, gibbosam elevationem non invenit, et quam oculi non videbant, nunc ante deforme, et lamentabile impedimentum inspiciunt. Lombertus igitur ad animi fortitudinem excitatus, eas lamias esse colligit, itinere terminato, novam tamen molem anteriorem plorans, ad domum suam aurorae nuncij cantu pervenit, ianuam pulsat; Ridiculosa magis fortuna parat: uxor enim pudica nocturnis territa ictibus, quis est iste temerarius? dicat? ille mutula, voce refert, Lambertus tuus? vox quidem ei talis videbatur, mente verò non concipiebat hora illa malis amica maritum advenire potuisse: surrexit è lectulo, fenestram aperit, tum lunari luce cum hominem sine gibboso signo inspexisset, alta voce vicinos, et parentes proclamans mortarium proiecit, non sine periculo capitis fracturae infortunati viri, tunc miserandus ille ululans, sum Lambertus? falleris? hic sum; aperi? narrabo meos casus, aperi? tace? tandem voci cessit, diversaque figura domum ingrediens, eventus sub Beneventana Nuce suae uxori, ac parentibus narravit, ita ut manè cum per plateas Altavillae non gibbosus ambulabat à suis creditoribus non cognoscebatur. Post sestivos dies revertens ad nostram Urbem, ut tutior, sed mutatus ab Illo, iocoso puerorum acclamatur es audita fuit, casus hi sunt multi apud nos, et scriptores plures, quos brevitate omittimus.