L'autobiografia, il carteggio e le poesie varie/II. Carteggio/IV. Al conte Antonio Coppola

Da Wikisource.
II. Carteggio - IV. Al conte Antonio Coppola

../III. Di Massimiliano Emanuele di Baviera ../V. Di Diego Vincenzo de Vidnnia IncludiIntestazione 2 maggio 2022 25% Da definire

II. Carteggio - III. Di Massimiliano Emanuele di Baviera II. Carteggio - V. Di Diego Vincenzo de Vidnnia

[p. 140 modifica]

avvanzarmici, ora invio a Vostra Signoria illustrissima una canzone, la quale in morte del signor generai Caraffa, onor e lume della nostra patria, a richiesta del mio dolcissimo signor Giuseppe Vailetta, ho mandato alle stampe. Priego adunque Vostra Signoria illustrissima ed a compassionar quella e ad essercitar me co’ favori de’ suoi riveritissimi comandamenti.

E mi confermo di Vostra Signoria illustrissima, ecc.

Napoli, primo giugno 1693.

Ili

DI MASSIMILIANO EMANUELE

ELETTORE DI BAVIERA

Ringrazia per l’invio del panegirico in tre canzoni.

Signor Giovan Battista de Vico, nell’erudite sue composizioni scorgo la sua virtú e ’l suo studio ben disposto alle mie lodi. Ringraziandola però affettuosamente, l’assicuro che le dimostrerò nelle occasioni la mia ben inclinata volontá, e le desidero dal Signore ogni bene.

Da Bruselles, a di 25 giugno 1694.

Per farle piacere Emmanuele elettore.

iv

AL CONTE ANTONIO COPPOLA Difende un costrutto latino nel titolo di un libro di Serafino Biscardi.

IOHANNES BAFTISTA VlCUS ANTONIO COPPOLAE COmiti S. d.

Duo mihi videntur dubietatum genera, arnice suavissime, et alterum ex ingenii acumine, alterum ex rerum ignoratione, proficisci. At vereor ne tua percontatio de biscardiani responsi epigraphe in hac postrema xcxtt]yo()I«contineatur. Eius enim libri epigramma ita conceptum est: Epistola prò augustissimo Philippo [p. 141 modifica]

Hispaniarum rege, in qua etius ei assertum et omnia confutantnr, quae prò investitura Regni Neapolitani ab Auslriacis afferuntur : in quo sane, si pars illa orationis «et ius ei assertum» vulgari ellipsi verbi «est» suppleatur, in Latio prorsus peregrinari videtur qui ex iis verbis hanc non assequatur sententiam: quod ea epistola et ius in hispaniensem monarchiam Philippo asseritur et omnia confutantur etc. , quae ab Austriacis afferuntur; eoque magis quod «epistola» paullo ante dicitur «prò Philippo» scripta. Quamobrem tantum abest ut quid absurdi in eo titulo subsit, ut qui eius vidi Biscardum insimulare velit, ipse mihi mentis omnino absurdae videatur. At, si dixeris librorum propositiones quam maxime perspicuas esse oportere, ne lector offendat in ipso limine, in re atque natura recte dixeris, ut in proposito nullus dixeris. Nam eiusmodi ellipsis adeo frequens apud probatos scriptores est usus, ut ubique prostet. Atque in eius rei argumento, cum mihi literae tuae datae sunt, tum ego initium libri xxxi historiae livianae animi caussa legebam, et numero Hannibalis iconem eiusque primam expeditionem, ubi auctor scribit: «Cibi potionisque desiderio naturali, non voluptate, modus finitus», supple: «erat»; quam mox: «id quod rebus gerendis superesset, quieti datum», supple: «erat»; et e vestigio: «eaque neque molli strato neque silentio accersita», supple: «erat»; et paucis interiectis: «vere primo in Vaccaeos permotum bellum», supple: «est». Atque haec intra unius pagellae ambitum apud scriptorem, qui neque ut Tacitus loquitur praefínito, neque caesim uti Saliustius, sed qui scriptionis genere excellit maxime perspicuo et affluenti. Proinde desinas nodum in scirpo quaerere, ut aiunt, et te digna et magis ex usu disputanda porro proponas.

Vale multumque vale, et qua plurima salute ego te, tu meo nomine praeclarissimos viros patrem avulumque tuum impertias.

Neapoli, ili kal. septembris mdcciii.

P.S. Amo te plurimum de optimis pomis et affatim ad me missis.