Pagina:Ariosto-Op.minori.1-(1857).djvu/377

348

carminum

     Meo furori: debitas pœnas luat
     Mihi scelesta. An huic, rogo, favebitis,
     Fortasse nescii quam inexpiabile
     Scelus patretis hanc iuvantes impiam,
     Quam sæpe nocte reperi obscurissimâ
     Sacros cadaverum eruentem pulveres,
     Diroque carmine evocantem pallidas
     Umbras ab orci tristibus silentiis?
     Hæc noxio infantes tenellos fascino
     Interficit. Discedite ut pœnas luat.
     At si meæ vos nîl preces iustæ movent,
     In pessimam crucem recedat pessima:
     Non usque habebit vos paratos subsides.

---

XVIII.

DE CATELLA PUELLÆ.

Quis solatiolum meum, meos quis
     Lusus, quis mea gaudia, heu! catellam,
     Heræ mnemosynon meæ catellam,
     Quis ah, quis misero mihi involavit?
     Quis, ah, quis malus, improbus, scelestus
     Tam bellam mihi tamque blandientem,
     Tamque molliculam abstulit catellam?
     Furum pessime es omnium malorum
     Quisquis candidulam mihi catellam,
     Heræ mnemosynon meæ catellam,
     Meas delicias, meique amoris
     Et desiderii mei levamen,
     Nostras præteriens fores, dolose
     Manu sub tunicam rapis sinistrâ.
     At Dî dent mala multa, Dî, Deæque
     Dent omnes tibi, quisquis es sceleste,
     Actutum mihi nî meam catellam,
     Heræ mnemosynon meæ, remittis.¹

---

1. Sentesi in questo come in altri componimenti lo studio che Lodovico avea fatto sopra Catullo; e cresce la fede e il desiderio di ciò che il Caro diceva di possedere: vale a dire un codice di quel poeta postillato dal nostro autore. Vedi Baruffaldi, op. cit., pag. 93-94.