Hinc fructicum elatæ clivoso in tramite ripæ,
In quadrum, in longum, plurima congeries.
Arbor adest cujus ramis finxere poetæ
Nudis, pendentem Phyllida threiciam.
Pruna adsunt, variis quæ insana per æquora causis
Navita fluctivagus rettulit Ausoniæ.
Non absunt dederat quæ olim ventosa Damascus
Et quæ de Hispano litore læta virent.
Pomaque Romanis ne viris apibus ne dicemus
Non mihi compertum est, Appia nomen habent;
Sanguineis inspersa notis, candore nivali,
A quis suavis odor mellifluusque sapor.
Mox ea quis dederat nomen rosa læta pudicum,
Et quæ cinctutis consita sunt Deciis.
Nec desunt proprias quæ jam transmissa putentur
Romam ad delicias regibus Attalicis.
Non absunt victor ponti quæ poma per altum
Attulit, austero dulcia mixta simul.
Non procul hinc distat morus Babylonia, fronde
Grata sua, pomis gratior ipsa suis,
Torrida cum saevit maturis solibus æstas,
Cum flammas agris12 Syrius ingeminat.
Nec non arbor adest pharetratæ Persidis olim,
Poma ferens mistis aurea sanguineis.
Et quæ de Armeniis Argeo proxima monti
Ausonius miles poma tulit nivibus;
Quæque olim rapidus nobis transmisit Araxes,
Et quæ de Syrio litore nauta tulit.
Punica mala nitent, vario distincta sapore,
Qualia Carthago promeret, aut Ebusus.
Hic pira, perdulci dederat quæ Gallia succo,
Quis honor in mensa regibus eximius.
