Pinochio par anpezan/Capitolo 28

Da Wikisource.
../Capitolo 27

../Capitolo 29 IncludiIntestazione 15 settembre 2014 75% Da definire

Carlo Collodi - Pinochio par anpezan (1883)
Traduzione dall'italiano di Ernesto Majoni Coleto (2008)
Capitolo 28
Capitolo 27 Capitolo 29

Capitolo 28

Pinochio el ris-cia de esse frito inze na farsuoira, conpain de un pesc in che i corea come desperade, l é suzedù un fato da fei spaento, e Pinochio el s à sentù pardù. Besen saé che Oujoresde- oro (l ea l gnon del cian) el corea propio de oga, e l aea deboto darsonto Pinochio.

El buratin el se sentia sul col el fiado cioudo, e daos el fiadó de chel cianato che corea.

Par fortuna, el lido l ea pede, manciaa solo poche pasc a ruà là da r aga.

Ruà sul lido, el buratin l à tirà un gran souto, come chi che fesc ra ranes, e l é tomà inze inze r aga fonda. Oujores-de-oro el vorea se fermà, ma da ra oga l é pionbà ‘sò anche el inze r aga. Solo che chel desgrazià el no n ea bon de nodà, e coscì l à scomenzà alolo a sbate ra zates par stà par sora, e pi el sbatea pi el sin ‘sia sote.

Canche l é ‘sù adora a bete fora danoo ra testa, chel por cian l ea duto frastornà e spasemà, e l baiaa:
- Me sofeo! me sofeo!
- S-ciopa! – l i à respondù da indalonse Pinochio, che el saea de esse beleche scanpà dal paricol.
- Dieme, Pinochio! … no voi fei na burta fin!…

A l sentì craià a chera moda, al buratin, che dapò duto l ea un pizo de bon cuore, el cian l i à fato propio pecà e l s à voltà a i dì:
- Se te dago na man a vienì fora da là, m inprometesto de no me tormentà pi e no me core pi daos?
- T inprometo! Te l inprometo! Ma te preo, sentreete, che se te spetes ancora un iejo, son beleche morto!

Pinochio l à indujià nafré: ma canche el s à pensà che sa pare l i aea dito un grun de otes che ra carità r é ben fata anche al diou, l à nodà fin là da Oujores-de-oro, el l à ciapà par ra coda e el l à strascignà sul lido a sosta.

Chel por cian el no stajea pi in pès. Zenza voré, l aea jotì ‘sò tanta de cher aga sarada, che l s aea jonfà come un balon. El buratin, che l no se fidaa mia massa, l à pensà che l ea meo se bicià danoo inze inze r aga e, un bel toco in fora, l i à craià al cian che l aea salvà:
- Sanin dapò, Oujores-de-oro, fesc bon viaso e saluda a ciasa!
- Te saludo, Pinochio – l i à respondù el cian – e gramarzé mile che te m as tirà in ca. Te m as fato propio un piazer e canche pos te l rendarei. Se capita, se ciataron de seguro danoo.

Pinochio l à seguità a nodà, senpre pede l lido. Dinultima i à parù de esse ruà inze un posto seguro: a vardà ves el lido, l à vedù intrà i sasc nafré de landro, da agnoche vienia fora na gran penacera de fun. - Inze chel landro – l à pensà – l da esse un fo che arde. Meo! ‘Siarei là a me suià e a me scioudà, e pò? … E pò che see ce che sà esse.

Na ota deziso, l à nodà fin dai sasc, e co l à proà a darsonse el landro, l à sentù che da r aga vienia su algo, l vienia in su, l vienia in su e l lo premea par aria. L à proà a scanpà, ma l ea tarde: l é restà de sas a se vede sarà inze inze na gran rede, intrameso na volmenera de pesc de duta ra sortes che boligaa, soutarlaa e sbatea come desperade.

In chera, l à vedù vienì fora par porta un pescador: l ea un burto, ma coscì un burto che l someaa un mostro del mar. Inveze dei ciaei, sun testa l aea na gran ceja de leaze verdes: ra pel r ea verde, i oce i ea verdes, ra barba, longa fin sò par ra janbes, r ea verde anche chera. Someaa na gran zeramandola con doa zates.

Canche l pescador l à tirà fora ra rede da r aga, l à craià duto contento:

- Benedeta ra Proidenza! Anche ancuoi me fejarei na bela folada de pesc!
- Mancomal che no son un pesc! – l à pensà Pinochio, che l aea ciapà danoo corajo.
El pescador l à tirà ra rede coi pescete inze inze l landro, un pontuin negro duto infumentà.

Inze meso, l ea na gran farsuoira piena de oio che frisea, e da ra farsuoira ruaa su un odor da liria che l fejea vienì el fiado curto.
- Che vedone mo ce pesc che on ciapà! – l à dito el pescador: l à betù inze inze ra rede na man coscì granda che someaa una parota dal fo e l à tirà fora na brancia de trilies.
- Bones, sta trilies! – l à dito fin che el res vardaa e l res snasaa contento. Dapò de es aé snasades danoo, el s à biciades inze inze un ciadin zenza aga.

Con chi outre pesc l à fato i stesse jeste, e man man che l i tiraa fora i vienia ra sbaes e l dijea duto beato:
- Boi ste nasiei!…
- Algo de bon ste mujines!…
- Ce che es da esse sta solioles!
- Ce na mereea ste talaranuche!
- Caruzes, sta aciughes co ra testa!…
Podé ben ve pensà: i nasiei, i mujines, ra solioles, i talaranuche, ra aciughes i é tomade dute inze inze l ciadin a ra morlaca, aduna co ra trilies.

Dinultima, inze ra rede l é vanzà solo Pinochio.

Canche l pescador el l à tirà fora, l à spalancà i oce da ra mereea e l à dito, deboto con festide:
- Ma ce raza de pesc elo sto ca? Pesc de sta sorte, me sà de no in aé mai zercà!

El l à vardà polito, el l à voltà sote sora e l à dito:
- Ei capì: l da esse un cianochel.

Pinochio, nafré scornà par esse stà ciapà par un cianochel, l à dito duto sustà:
- Ce mai, un cianochel! Tendei a chel che dijé! Che l saede, ió son un buratin.
- Un buratin! – l à respondù el pescador. – Digo ra verità, par me el pesc buratin l é un pesc noo! Meo, coscì te magnarei pi vorentiera!
. Me magnà? Ma voreo capì che no n é un pesc inze l ciadin? No sentio che ciacoleo e rajono come Vos? - L é vero – l à ‘sontà el pescador, - e ‘sà che vedo che te sos un pesc e t as ra fortuna de ciacolà e de rajonà come me, con te voi aé riguardo.
- Ce riguardo?
- Voi te fei vede che son amighe e te stimo: par chesto, te lascio pensà a ti cemodo che te vos esse cuoto. Vosto che te frise inze farsuoira o elo meo che te feje in tecia coi pomidore?
- A ra dì s-ceta – l i à respondù Pinochio – se ei da curà fora, arae pi acaro che me lasciassade ‘sì, e min tornà a ciasa.
- Tiò, ma no te sgorlaras mia? Te parelo che no n ebe da zercà un pesc coscì raro? Inze sto mar, no capita mia dute i dis de ciatà un pesc buratin. Lascia el festide a mi: te friso inze farsuoira con chi outre pescete, e te saras contento. Esse frite in conpagnia l é senpre meo che esse frite sole scodade.

A sentì ste rajonamente Pinochio l à scomenzà a bregarà e a se desperà: e piansèn el dijea: - L ea tropo meo ‘sì a scora! … Ei vorù i dà abado a chi cuatro canaies, e ades ra pago ciara! Ih!… Ih!… Ih!… ‘Sà che Pinochio el se svincaa come un bijato e l fejea de duto par scanpà fora da ra manates del pescador, chel on l à tolesc su un venco, l à leà el buratin par ra mas e par i pès e l à smacà inze inze l ciadin con chi outre pesc. L à tirà fora na guantiera de len piena de farina bianca, l à infarinà i pèsc e manman che l i tiraa su l i biciaa inze ra farsuoira a frise.

Dinprin inze l oio cioudo l é ruà inze chi por nasiei: drio de lore i talaranuche, dapò i mujines, e pò ra solioles e r aciughes, e dinultima i tociaa a Pinochio. El buratin, a se vede fora in son (e cuanto in son!) el s à gran tanto spasemà che l tremaa e l no n aea pi né osc né fiado.

Chel por pizo el preaa coi oce, ma l pescador, zenza i dà abado, el l à reoltà zinche o sié otes inze ra farina e l l à infarinà coscì polito che l someaa un pupo de ‘ses.

El l à ciapà par el copin, e…