'Na donna de cuscenza
![]() |
Questo testo è completo, ma ancora da rileggere. | ![]() |
◄ | La scimia | Le prove, dico io! | ► |
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a5/Nuvola_apps_bookcase.svg/20px-Nuvola_apps_bookcase.svg.png)
LXXXI.
'NA DONNA DE CUSCENZA.
Eh, core mio, sete propio curiosa!
Vorréssivo1 sapé quer che me sento?
Quann’ aripenso a l’antra sera, sposa,
Che v’ho da dì? me sento strugge2 drento.
Lu’ stava pe’ morì: «Be’,» me fa,3 «Rosa,
Vedi che sto co’ tutt’er sintimento,
Viè un po’ più in qua, che t’ho da dì ’na cosa.
Stamm’a sentì, famme morì contento:
Si mai te capitassi un galantomo,
Pijelo, sai; promettemelo....» e io,
Se sa, disse4 de sì.... Lui, pover’omo,
Mòrse5 accusì. Be’ io sto a pensà adesso
Ar modo de poté fà er dover mio,
E mantené cusì quer ch’ho promesso.