Vai al contenuto

Pinochio par anpezan/Capitolo 11

Da Wikisource.
../Capitolo 10

../Capitolo 12 IncludiIntestazione 10 settembre 2014 25% Da definire

Carlo Collodi - Pinochio par anpezan (1883)
Traduzione dall'italiano di Ernesto Majoni Coleto (2008)
Capitolo 11
Capitolo 10 Capitolo 12

Capitolo 11

Magnafó el starnudea e l pardona Pinochio, che dapò el defende el sò amigo Arlechino, che l à ris-cià de morì

Magnafó, paron dei buratis (l aea gnon coscì), someaa un òn che fejea spaento, no digo de nò, soralduto par via de chera barbata negra che ra i cuersea l stomego, ra baga e ra janbes come na falda, ma el no n ea propio un catio.

Se pó l dì parceche, canche el s à vedù daante chel por Pinochio, che l se svincaa de dute i veres e l craiaa - No voi morì, no voi morì! – el s à alolo ingropà e l buratin l i à fato pecà. L à tienù duro un toco e, co l é dinultima, el no i r à pi fata e l à fato na gran starnudada.

A l sentì starnudà coscì, Arlechino, che l sin ea senpre stà da na banda duto ingramazà, l é deentà duto alegro, el s à voltà ves Pinochio e l i à dito sote osc:
- Polito, polito, fardel. El paron l à starnudà: vo dì che t i as fato pecà, e te te r as oramai caada.
Parceche l é da saé che, se ai ome i fesc pecà calchedun, o i pianse o i fesc almanco finta de se spazà via ra lagremes dai oce; Magnafó inveze, duta ra otes che l se sentia nossicé, l aea ra peca de starnudà. El fejea coscì par i fei saé a chi outre che anche inze l sò cuore l ea algo de bon.
Dapò che l à starnudà, senpre co na burta zefa, el paron dei buratis l à dito a Pinochio:
- Feniscera de sgnoufà! I tò bregare i m à fato vienì nossicé inze l stomego … sento na stiletada che … etcì! etcì! - e l à starnudà outre doi colpe.
- Bon pro! - l i à dito Pinochio.

- Gramarzé! Besen me conpatì anche me parceche, te l pos vede anche tu, no n ei pi legnes par rostì chel asco, e, digo ra ‘erità, te m araes propio comodà! Ma oramai te m as fato pecà e vo esse passienza. Inveze de te, biciarei inze fo calche buratin dei miei. Alo, jandarmes!
In chera, l é ruà alolo doi jandarmes de len, longhe longhe e magre come becales, con un ciapel sun testa che someaa un faral e ra sciabela inze man.

El paron l i à dito, co ra osc de un che l tira i ultime: - Ciapà Arlechino, lealo ben polito e bicialo inze fo. Voi che el mè asco el fenisce de se rostì! Pensave chel por Arlechino! El s à tanto spasemà, che i à finamai mancià ra janbes e l sin é tomà in azidente.

Pinochio, a vede el sò por amigo, l é coresc piansen a suplicà l paron: l i à inbiandà co ra lagremes dute i pele de chera barbata e l i à dito co na ojeta che fejea pecà:
- Ve preo, sede un bon, scior Magnafó!
- Ca no n é sciore! – l i à respondù el paron duto stizà.
- Ve preo, sede un bon, scior caalier!
- Ca no n é caaliere!
- Ve preo, sede un bon, scior conte!
- Ca no n é contes!
- Ve preo, sede un bon, Ezelenza!
A se sentì ciamà Ezelenza, el paron dei buratis l à canbià alolo ziera: duto inze un colpo l é deentà pi mestego e l i à dito a Pinochio:
- Donca, ce vosto da mi?
- Ve damando solo che lasciade in pasc chel por Arlechino!…
- Ca no n é negun da lascià in pasc. Se t ei lascià in pasc te, besen che bice inze fo el, parceche voi che el mè asco el se rostisce polito!

- Se r é coscì – l à craià Pinochio, che l ea leà in pes e l aea bicià ‘sobas ra sò baretuca de molizo – se r é coscì sei ben ió ce che ei da fei. Alo, jandarmes! Leame su e biciame inze fo. No, no n é propio de iusto che chel por Arlechino, el mè amigo, l ebe da morì par me!…

Chesta paroles, dites da Pinochio a osc outa e col mus daante, es à fato pianse dute i buratis che l ea là ‘sò par pede. Anche i jandarmes, che i ea fate de len, i piansea come agneluche.

Dinprin Magnafó l é stà là ceto e l à tienù duro: e pò, nafré areota, el s à ingropà anche el e l à scomenzà a starnudà. Dapò de cuatro o zinche starnude, l à scarà i braze e l i à dito a Pinochio:
- Te sos propio un varente! Vien ca e dame un bajeto. Pinochio l é coresc là direto, e su come na schirata su par ra barba del paron fin che l é ruà a l buscià su ra ponta del nas.
- Donca, me lascià ‘sì! – l à damandà chel por Arlechino, che l no n aea gnanche pi osc.
- Scì zerto che te lascio ‘sì! – l i à respondù Magnafó: l à sospirà, l à sgorlà ra testa e l à dito:
- Passienza! Stasera me tociarà me magnà l asco meso cru: ma ra ota che vien, tendei a ci che i tocia!…
Canche i à sapù che Arlechino el podea sin ‘sì, i buratis i é coreste dute su sul palco, i à inpizà lumes e lumis come se fosse festa granda e i à scomenzà a soutà e a balà. El sol el leaa, e lore i ea ancora là che i soutaa.