Pinochio par anpezan/Capitolo 15

Da Wikisource.
../Capitolo 14

../Capitolo 16 IncludiIntestazione 10 settembre 2014 25% Da definire

Carlo Collodi - Pinochio par anpezan (1883)
Traduzione dall'italiano di Ernesto Majoni Coleto (2008)
Capitolo 15
Capitolo 14 Capitolo 16

Capitolo 15

I sassis i core drio Pinochio, i lo brinca e i lo pica su par un ramo del Roero Gran

In chera, el buratin el s à vedù morto, e l ea drio a se bicià ‘sobas e a se lascià ciapà canche l à voltà i oce e, inze par intrà i brascioi biei verdes, l à vedù indalonse na ciaseta bianca come l gnee.
- Se aesse fiado da ruà fin là da chera ciasa, fosc podarae me salvà. - el s à dito.

Zenza pensà sora un iejo, l à scomenzà danoo a core fora par el bosco, pi che l podea. E l aea i sassis senpre su ra costes.

Dapò de aé coresc come un desperà deboto do ores, l é ruà duto sfogà daante ra ciaseta e l à petà su par ra porta.

No n à respondù negun.

L à petà pi forte, parceche el sentia i sassis che ruaa e i sfiadazaa senpre pi pede. Duto ceto.

Canche l à capì che ra creanza ra no ‘soaa, l à scomenzà a petà co ra testa su par ra porta e a i dà un grun de spedazades. In chera, l é vienù fora sun funestra na bela pizoreta coi ciaei zelestes e l mus che l someaa de zera, i oce sarade e ra mas adió, che zenza gnanche moe i ouriei, r à dito, co na ojeta che someaa che ra ruasse da un outro mondo:
- Inze sta ciasa no n é pi negun. I é morte dute.
- Daèrseme almanco tu! – l à craià Pinochio piansen.
- Son morta anche ió.
- Morta! E alora ce festo su sun funestra?
- Speto ra sbara, che i viene a me menà via.

Dito chesto, ra pizora sin è ‘suda, e ra funestra ra s à sarà zenza sussuro.

- Bela pizora dai ciaei zelestes, - el craiaa Pinochio, - daèrseme, par carità. Conpatisce sto por pizo, che l à su ra costes i sas…

El no n é ‘sù adora a fenì, che el s à sentù brincà par el col, e ra solita doa ojates che es i dijea:
- Ades no te me scanpes pi!
El buratin l à vedù ra Morte che ruaa e l à scomenzà a tremà senpre de pi: fin che el tremaa, se sentia ra lesures de ra sò janbetes che zigoraa e ra monedes che l aea ancora sote ra lenga, che es sonarlaa.
- E alora? – i à damandà i sassis – vosto daerse sta bociata, o no? Ah, no te me respondes?… Lascia pura l festide a nosoutre, che sto colpo te ra fejon ben daerse!…
I à tirà fora doi marsanghe longhe e guzade come radaore, zaff… i t i à cazà doa cortelades inze par ra schena. Par fortuna, el buratin l ea fato de len duro, e coscì i cortiei i s à scaazà e i é ‘sude in mile toche; i sassis i é restade là coi maneghe inze man, a se vardà inze l mus. - Ei capì – l à dito un de lore – besen el tacà su! Taconelo su! - Taconelo su! – l à dito anche chel outro.

Dito e fato, i à leà ra mas inpó ra schena, i à passà un lazo corente intor el col e i l à tacà su a pendoron sul ramo de un brascion che i ciamaa el Roero Gran.

I s à scentà ‘sò su r erba là daejin, a spetà che l buratin el tirasse i ultime; ma, dapò de tré ores, Pinochio l aea ancora i oce daerte, ra bocia sarada e l scarpedaa come un mato.
Canche i s à stufà de spetà, i s à voltà ves el buratin e i à dito riden:
- A se reede doman bonora. Canche tornon, speron che t ebes el zanco de te fei ciatà beleche morto e co ra bocia daerta.

E i sin é ‘sude.

Intanto aea scomenzà a tirà un ventazo fiedo, che l sofiaa senpre pi forte e l smadarlaa in cà e in là chel por buratin picà su, come l batocio de na cianpana che sona Messa Granda. E con duto chel sgorlà, el buratin el ciapaa stiletades senpre pi fortes e l lazo el se strensea senpre de pi intor el col e l i tolea el fiado.

Pian pian, i sò oce i ‘sudaa come vieres: anche se l sentia de esse fora in son, Pinochio el speraa istesso che ruasse calchedun a l tirà fora da là. E canche, speta che te speta, el no n à pi vedù negun, i é vienù danoo in mente chel por sa pare … e co ra poca osc che i vanzaa l à balbotà:
- Oh pare, pare mè, se te fosses ca!…

El no n é ‘sù adora a dì nuia de outro. L à sarà i oce, spalancà ra bocia, destirà fora ra janbes e l é restà là, morto seco.