Poesie ampezzane (Majoni)

Da Wikisource.
ladino

Ernesto Majoni Coleto 1989 Poesie letteratura Poesie ampezzane (Maioni) Intestazione 27 febbraio 2016 50% Da definire

NOTE

Son ca solo
daante i mè libre
note de fora
e de inze, inze r anema

Vorarae te ciatà
ades
lun de ra mè vita
ma canche te coro daos
te tin scanpes via
indalonse da mi

Na stela me consola
e ra me fesc pensà
ce burto che l à da esse
no n aé pi speranzes

de febraro 1985


ZENZA UN GNON

Insoneade
‘sò par pede
r aga
vardon inze:
e se vedon
de là del viere.
Ci sone?
Ce vorone?
Sone po boi
de stà
sun chesto mondo?
Domandes
che se perde
inze l vento che sciubia
inze l caligo
che sin và
de coren
intrà ra crodes.
Saralo calchedun
che me scota?

de dezenbre del 1985

Sera de d ousciuda

Neoles basses
es core
inz el ziel
che pian pian
el sin và
ves ra note.

Lumes che s inpiza
inze ra ciases;
inpó i vieres
ogniun el vive
ra sò sera.

Ió, solo,
no n ei mai pasc
e me spasemeo
del scuro
che vien inaante
gario
ceto
a studà i mè pensiere.

Fosc anche ió
arei ra mè
poussa
sta note.

23 de marzo 1986


DEENTÀ VECE

Scoto
el tenpo che l peta
su ra porta
de ra mè vita
e me stremiscio
parceche sei
che arei
da i daerse.

14 de aprile 1986


L AMOR

Proo
a indonià
agnoche te sos
canche te penso.
Indalonse …
ci sà agnó?
O ca …?
Sconduda,
a riduzà,
inze par intrà
el mè cuor?

14 de aprile 1986

El mè castel

Stago inz un castel
el castel d i mè pensiere
outo
grisc
fiedo

D intorno, neoles
vento
caligo
e pò
un troi che và ‘sò
ves ra ‘sente
chi outre


RA VITA

Vien fora
l soroio
vedo lumes
e colore
ma l porton
se sara
su ra mè lagremes
e son danoo solo
inze l mè castel

Un muro
gros
l me sconde
ra poesia
del de fora.

1986


DAANTE EL FÓ

T ei conosciù
inze l scuro
de na note
daante un fó
vivo
majico
agnó che brujaa
i mè pensiere
pi triste.

T ei vardà
i tò oce
lujia
inz i miei
no pi usade

T ei pensà
t ei insonià
con me
par me
sul troi
de na note
che pian pian
‘sia ves el soroio.

1986


RA TÒ MAN

Man inze ra man
coi pès inze r erba
outa
bagnada da ra
lagremes
del ziel
sin ‘son
ves ra luna.

Brascioi che cioce
somea
anes ancora da vive.

Fermete ca,
strenseme
te preo,
ei festide de ‘sì
inaante al scuro
ves tante DOMAN.

1986


FREGORES

Note:
duto taje,
fregora bianches
es toma
senza sussuro,
es se poia
daparduto
sote osc.
Vardo,
fora par i vieres,
inze l scuro.
E me vedo,
solo,
inze notes
senza fin.
El gnee
vien ‘sò gario
senza fei sussuro.
E inze ra sò pasc
scoto anche ra mea.

19 de febraro 1987


VOIA DE RIDE

Ei voia de ride
sta sera,
par desmenteà
el tò gnon,
ciatà inze meso
i mè pensiere.

Dapò,
canche negun me vede,
sbrearei su
i tò recorde
un par un,
come tanta foies,
e ciamarei el vento,
che l s i mene via
con el.

un dì d ousciuda 1987


AI TRENTA DE APRILE

Sona mesodì,
intor ra Zieta
neoles desfiriades
es para un soroio
cioudo,
che zignotea
a ra val.
Vardo ra ‘sente,
che bolighea
drio i sò pensiere,
radeghe,
alegrezes d ousciuda.
Me fejo de mereea
de esse ancora ca
sarà
e me en chiza
de moe,
de core
ves chel soroio,
ves el pi bel
de ra vita.


ORES DE DI NOTE

R ores de di note,
l é anemes soles,
che s speta l dì

Pensiere spavie
d un cuore straco,
che l vo ra lun
e pò, pian pian,
el i scanpa,
conpain de un che vo
se perde inze l scuro.

Ores che es te tormenta,
ieje che slezia da ra mas,
che i somea ojes:
ma el cuore l no i scota.

Ca de nafré
vegnarà dì.

26 de maso 1987


VOI VEDE

Voi vede
se son bon de te ciatà,
tu che te scanpes
dai mè oce,
ma te enpes
senpre
i mè pensiere.

Te ciato,
te vardo,
inze i tò oce vedo
na lun
par chiste mè dis
fosche.
Voi vede
se te me scotes
se te me vos ben.

20 de luio 1987


PO ESSE

Po esse
che se t aesse fermà,
se t aesse scotà,
te m araes dito
che i tò oce
i ea dute par me,
el tò cuore
l ea duto par me,
el tò vive
l ea noma par me.

Massa in prescia
te tin sos ‘suda,
te sos scanpada
indalonse.

E ió son restà là,
danoo solo,
come l soroio da dassera,
che l buscia ra crodes
e pò, pian pian,
el more

2 de otobre 1987


INVERNO

Scoto, e i tendo,
al pas del tenpo,
che l và gario
e despes
de me l se desmentea.

E pò vien note,
e vien l inverno,
e resto indrio,
e voi capì,
e no ruo.

Me fermo,
me volto
vardo inze l scuro:
ra lun s à destudà,
l insogno l é fenì,
e par me l é vanzà
noma na speranza,
par doman.

25 de otobre 1987


ERA
(a una de ra steles del mè ziel)

Zerco
su ra tò bocia
el tò ride
de senpre,
sui tò ouriei
el tò saó
de senpre,
chera ruoses
che no n ei
mai curà.

El mè pensier
pi gran
l ei senpre
noma par te,
par i tò oce
de ziel.

28 de otobre 1987


UN DÌ

Un dì
ió sarei ió!
E sarei solo, par senpre.

Chel pizeto
che dute
se senton de inze,
pianse
o ride contento,
oujorà beato,
chel nesc
color de ruosa,
inze de me
el no sarà pi,
un dì.

Solo par senpre,
ió sarei.
E aarei tanta paura.

27 de dezenbre 1987


PIOA

Pioa,
vento,
soroio,
amor.
Ra pioa
Somea un fior infiazì,
un ru che cianta
inz un pra ormai suto,
i oce che luje
de un pizeto marà.
Ra pioa
no n é festide,
l é noma speranza
de na vita noa.

1988


DOA JOZES

Doa jozes
es me core
de oga
‘sò par ra goutes,
es m inbianda
el vis,
fosco par trope pensiere.

Lagremes sarades,
jozes de un vive
che core
intrà neoles e soroio,
saó dei anes
che passa de oga
e i se desvose
come un jen
balotà dal nino.

L é passà tanta ousciudes,
l à ciantà el becocurto
e ancora no ciato
na strada de lumes,
un troi che me mene
ves el soroio.
Signor, diame
a no me perde
inze l mè padì!


2 de maso 1988


OCE

I tò oce,
un sciatul
che no n ei sapù
daerse,
un brento
agnoche no n ei podù
bee,
un saó dolze
che no n ei vorù
zercà.

I tò oce,
un specio scuro
agnoche pian pian
s à sofeà
dut i mè pensiere
inze na note
ciouda d outon.

2 de maso 1988


EI VITO

Ei petà
sun tropa portes,
tantes
s ea sarades.

Ei vardà
tropa funestres,
tantes
s ea studades.

Ei ciamà
trope gnomes,
tante
i no m à respondù.

E ades
son ca,
inze l mè cianton,
e speto
chel che à da vegnì,
e spero
che ra mè paroles,
ra mè orazios
es me daerse
na sfesa de lun.

2 de maso 1988


RA CIAE

R é dura,
l é piera
desmazada,
ra scorza che me sofea.

Ra mè anema,
el mè cuore,
chel nesc
che ancora ei
inze de me
i se sconde
inpó tropa pascios,
tanto padì,
tropa lagremes,
tanta speranzes.

Tu t as ra ciae
che daersarae
chera porta,
tu te pos
se te vos
sfrajeà chera piera
grija e fieda
che me pesa
dì par dì.

Tu te pos me dià
a core fora
dal scuro,
e me fei vede


RA VITA !

14-15 de maso 1988

PENSIERE

Dapò
de tanta pioa
una par una
se descuerse
ra steles.

Lumetes
pontades
sul tul del ziel
che tremarlea
e segna
segures
el troi
inze ra note pi scura.

Gramarzé,
steles,
che me mostrà
i pasc da fei
par ‘sì ves el dì,
ves el soroio!

17 de maso 1988

Agnó sosto?

Vardo
intrà ra ‘sente
che camina
fugà
del tò vis
color del sol,
dei tò oce,
perles lujentes
de na colagna
de insogne,
de ra tò osc
da logarin.

Vardo,
ma no vedo el tò vis,
no vedo i tò oce,
no sento ra tò osc.

Son solo:
solo
intrà ra ‘sente
che camina.

16 de luio 1988


LAGREMES

Su ra lastres
na pioa
catia
fieda
dissegna
lagrema longhes
de pascios
mai contades.

Neola grijes
cuerse ra crodes,
ra strades,
ra ‘sente,
ra mè voia de vive
e ciantà.

Dapò d aé tanto spetà
na parola,
dapò d aé tanto cardù
de ESSE,
l é danoo inverno
de inze de me.

2 de agosto 1988


EI VEDÙ RA SPERANZA

El soroio
tievedo e
dolze
d outon
l à portà
un rajo de lun,
inze i mè dis
cruziade,
segnade
dal traedà
d un anema
che ancora no n à pasc.

Su inze l ziel
indorà ades ei vedù
oujorà lesiera
na neola,
a me recordà
che duto passa
e và ves na fin.

Dapò tanto,
ancuoi
là su
ei vedù ra Speranza.

d outon del 1988


NOTE DE NADÀ

Note de Nadà:
pasc inze r anema,
cioudo inze l cuore
straco del pes,
de ra fadies
dei anes
del vive.

Na musica dolze
me stravia,
me porta a pensà.

Outa, là su,
na stela:
pian pian
sui ouriei
na parola:
gramarzé,
gramarzé
de ra VITA.

24 de dezenbre 1988


LETRES

Letres,
fotografies,
vecia cartes
ormai cuertes
dal polar de anes
fenide,
mai desmenteade:
ve vardo,
ve lieso
inz un burto dì
d outon,
e me stremiscio
a pensà
de esse drio
a core
massa de oga
sul troi
dei recorde.

26 de noenbre 1989


MENUTE

Menute
ores
dis
i passa
i core
i scanpa.
Besen i ciapà
i fei nostre
i dorà
par podé dì
a dute
e soralduto
a nosoutre
che saon ce che l é
el tesoro
de ra nostra
vita.

de dezenbre 1985


A UN FIOR

No voi esse
da demanco
de chi outre:
voi ciacolà,
ride,
pianse,
vive anche ió.
Voi te vardà polito
inze l mus,
o tu
dai oce zelestes
fonde pi del mar
che te riduzees
inpó me
e me par senpre
che te me dighes “Vien!”
Voi esse seguro
che anche tu
te sees un tocheto
de ra mè
bela vita:
posto me l dì?

de dezenbre del 1985


SPERANZA

Caligo fin
sora i cuerte
sora ra tèra
negra
che scota i mè pasc
e ra i responde
pian pian

Ra zimes dei brascioi
es cioce
inze l ziel
de un dezenbre
grisc
fiedo
conpain del mè cuor

Ma
no n é mai massa tarde
par te ciatà,
speranza
de un dì de soroio.

12 de dezenbre del 1985


STAJON D AMOR

Un ziel grisc
fiedo
e neoles fisses
e pò caligo:
negun se moe,
gnanche i uziei
i no smatisea …
Se daerse
de colpo
el caligo,
vien fora
na cuerta
de raje de soroio.
Passa via na zilia
de corèn,
ra cianta
con duto l sò fiado,
ra louda ra vita.
L é vegnù fora
ades
l ousciuda.
Na femenuca
che scara
mile colore
sun piol
e ra ride
al soroio,
i bute verdes
d un brascion
meso nudo;
l é ora
de se moe …
'Son anche nosoutre
de oga
ves ra noa
stajon,
ciataron
na vita noa,
l amor.

24 de marzo del 1986


ORES E ORES

Ores e ores
passades sui prade
inz i bosche
su ra crodes
pi outes
inze ra lun
dei mè dis
pi biei
a vede de me
de ra mè anema
parduda
del cuor del mondo
che ei dintorno
e no vedo
Fosc es no n à 'soà
calche ota
me par
de aé strazà duto
chel ch ei ciapà
par deban.

1986


FOSC DOMAN EL GNEE ...

L inverno el camina inze l bosco
a curà su ra foies pi tardies.
Un bao de aria
el sofia, sote osc
par no descedà ra tèra
che poussa, straca.
Fosc doman el gnee
el cuersarà i brascioi
massa nude.

Da Dagnasente del 1986


AMOR

Amor l é el soroio,
che l lea da bonora
e, busaron,
el peta
su ra mè fonestra
par me descedà.
Pecà
che despes
sare i barcoi
par no me inbarlumì.

Amor l é el pan
fresco, oro vivo
inze i mè oce
che mare bete
sun toura
dute i dis.
Pecà
che despes
se se l lasce inze casseta,
el deente duro
el vade a fenì
pestuzà
e strazà.

Amor l é un firo de aga
che l goza 'sò beato
intrà i sasc
e l ride al soroio.
Pecà
che despes
s i zape inze
coi pès,
ra leda
paciughe duto,
r aga se scurisce
e no se pode pi
in bee.

d outon del 1986


PAR TE, NOMA PAR TE

Te penso despes
te credo
te vedo
daante de me.
Te riduzees
te me sporses ra man
i tò ciaei de oro
i luje
inz i mè oce scure.
Te darsonso
vorarae t inbrazorà
te strucà su
ma te tin scanpes via
onbria
inze l vento
dei mè oce.
Elo un insogno,
o sosto tu
ra lun
dei mè dis
pi negre?

1986


FOSC

Fosc i mè pasc
i 'siarà pardude
fosc ra mè osc
ra tomarà inze l Nuia
fosc no se sararà
mai pi
ra piaga
che ei inze l cuore.
Ma no pos tornà indrio
massa longa, massa erta
l é ra strada.
Stajarei ca de fora
ingroforì
a tremà daante porta.
Petarei, piansarei, ciamarei:
fosc negun me scotarà,
parceche ra mè osc
ra sarà morta.

22 de jenaro 1987


NO CREDO

No credo
che te podes capì
ce buiroto
che se sara
inze l mè cuore.
Noma ió el sei,
e ei festide
de me daerse
con te.
No credo d aé
assei corajo
par te dì
ce che te te spetaraes
da mi,
canche fenisce
i momente
vite con chi outre,
col mondo
che l ride e pianse con me.
Se te podesses,
se te voresses me dià,
se podesse te dì
chel che me bruja!
Ra stajon pi negra
par me
no n é ancora fenida.
Me sento
pi che mai
solo.

ai 22/23 de jenaro del 1987


MARÀ

Marà,
son marà
de na gran voia de vive
marà del soroio
che dì par dì
el m inluminea i pasc
calche ota malsegure
ma senpre drete
ves el ziel.
Son cresciù daante de te
soroio de ra mè val,
i tò raje
i à scioudà i mè òsc
despes strache
del pes dei anes,
ra tò lun s-ceta
ra me dà
dì par dì
ra voia de vive.

10 de febraro del 1987


PADÌ

Onbries longhes e grijes,
ra note che cuerse i mè oce
pasc sote osc inze l voito,
sussure de monde pardude,
vite par saé ce che son.
Doman cresciarà ra mè note,
festide de responde al tenpo
che l me core daos de buriada
un pas areota, zenza prescia.
M ei sarà daante na porta maestra:
cride desperade, lagrema fiedes,
me scutrisce na vargogna che bruja.
Duto se perde inze r aria fina che taia.
sgorlada da tropo ciantà de zilies.
Neoles desgarsades, soroie smamide
i me segna agnó che ei da 'sì.
Premo par me daerse ra portes
che me sconde chel poco saren.
Tenpe da vive, de esse, da dì
ora d i tende al mè cuore
insangonà, piera desmazada.
ora d intende che vive no n é
esse sole, sarade inze monde
ch i ride d i nostre pensiere:
vive vó dì spetà su un cianton
esse boi de pensà che ruarà
un rajo de soroio d ousciuda
a t inluminà, a scioudà ra tò ores,
a scorse i tò pasc che core,
zapora pizores, spavies
sul troi de l Eterno.
Te te lasces daos, zenza crede
striches de sango, lagremes,
polar de ra roines voites
de un tò vecio cuore.


SUL SOL FIORÌ

Indalonse
sora Ciasadió
el soroio
pian pian
el fiorisce.
Ca 'sò
de inze de me
fiorisce
biei dis
bela ores
passades
fenides
zenza paroles.
Ebe parlà?
Ebe tajù?
Gnanche ió
no l sei:
chel che sei
l é che ancuoi
dì par dì
se destuda speranzes
sin và garie
pensiere
emozios
grandes
vites
tajudes.
L é scuro:
l é duto fenì.

6 de marzo 1987


PARCECHE

Parceche te sos viva,
parceche te sos ca,
parceche drio el tò riduzà
te scondes
i tò festides,
parceche te sos fora de luó
e te me dies a vegnì via
da un luó che no n é el mè,
parceche me piajarae m indromenzà
a scotà ra tò osc,
parceche vorarae me perde
inze i tò oce,
parceche vorarae che el tò ride
el fosse noma par me,
parceche nò senpre i insogne
s intense de rosa,
parceche i momente pi biei
i dura un iejo
curto, curto,
… fosc massa.

25 de maso del 1987


DOA NOTES

L é doa notes
che no dromo,
co penso ai tò oce,
a chi doi spece scure
agnoch i mè pensiere
se pardea garie
in chi dis d istade.
Aarae abù da te l dì,
incraota,
fosc te m aaraes capì.
Ades l é ormai tarde,
t as ciapà outra strades,
e ió min vado
pian pian
ves ra onbries
de ra note
che cuerse
l mè cuore.

agosto del 1987


NA LUN, OUTA, Là SU

Sera de d outon:
onbries fosches
es se slonga
inze ra strades,
na lun s inpiza,
outa,
là su.
Penso senpre
a chera lun,
a chi oce scure
che vardae,
ch i me vardaa,
a duto chel
che m insoniae
canche era
ra me vorea ben.
Calche ota
i penso ancora,
ma no n é pi nuia
conpain
d incraota.

21 de otobre del 1987


A NA AMIGA

Amiga mea,
inze ra tò paroles
ei ciatà
tropa otes
ra lun,
el cioudo
d un rajo de sol;
inze i tò pensiere
ei vedù
tropa otes
el firo
par me leà
de pi
al vive;
inze l tò ride
ei vorù vede
tropa otes
na man amiga
che me dia
a parà via
ra mè pascios
grandes,
despes tajudes.
Amiga mea,
da poco te me conosces,
ma tropa otes
t as riesciù
a me liese
inze l mus.
Amiga mea,
gramarzé
de me scotà.

10 de dezenbre del 1987


ZENZA GNON '87

Un dì,
no sei can,
min 'siarei
da chesta tèra
grija,
fieda,
voita,
agnó che ogni pas
l à el saó
de na lagrema
che bruja.
Min 'siarei
sote osc,
e no voi negun
pede me.
Vorae noma
che tu te saesses
che t ei vorù ben,
che t ei ca con me,
che inze l mè cuore
desmazà
l é ancora posto par te,
stela del mè paradis,
par i tò oce
color del mar,
agnoche incraota e ades
se perde dute
i mè pensiere
pi negre.

30 de dezenbre del 1987


DAPÒ

Varda,
un jato camina
su r erba bagnada
da ra pioa
d ousciuda.
Ades
no pioe pi.
Vedesto?
Ra zilies es oujora
pi outes,
chi fire
negre
contra l ziel
i desgore ancora:
ades
no pioe pi.
Sentesto?
I zocui d un caal
inze strada,
un outro motor
che s inpiza:
ades
no pioe pi.
Ojes e fegures
vives
es se ciama,
es me ciama:
ades, no pioe pi!

ousciuda del 1988


MASO, DI NOTE

Note d ousciuda
passada a pensà
a dut i mè parcé.
Note d ousciuda
bagnada da mile jozes
de na pioa
che me tormenta,
passada a recordà
chel che no n é pi.
Note d ousciuda
ciouda de speranzes
de vive, de ride,
de voré ben.
Note d ousciuda,
pianse no 'soa pi,
moon ió e tu
ves el soroio che lèa,
ves i prime fiore
de na vita noa.

2 de maso del 1988


RA TÓ MAS

Ra tò mas
es é come foies
d auton,
che es oujora
lesieres
sora ra mè pel
es toma, es me tocia,
es se ferma,
es me parla,
es me disc
che tu
te me vos ben!

31 de maso del 1997