Tesoro letterario di Ercolano, ossia, la reale officina dei papiri ercolanesi/Tavola XVI
 |
Questo testo è stato riletto e controllato. | |
| ◄ | Tavola XV | Tavola XVII | ► |
| I | Φιλοδημου περι καθ᾽Ομηρον | T. XVI. |
| K | Φιλοδημου περι των φιλοσοφων |
| L | Φιλοδημου περι θανατου X |
Tavola XVI.
Fac-simile di caratteri greci antichi di tre papiri, cioè
I. Di Filodemo di quello, che secondo Omero è buono pel popolo, ricavato dalla col. XIV.
K. Di Filodemo intorno ai filosofi, riprendendo gli Stoici ed i Cinici, biasima le cose turpi e nocevoli, ricavato dalla col. X.
L. Di Filodemo intorno alla Morte, la quale istupidisce gli stolti e rallegra i saggi, ricavato dalla col. XIX.
5 ας· αλλ᾽εν ἑκατερᾳ των πε-
|
Sed quocumque modo, et in utraque circumstantia unum sapiens consilium plures manus vincere, eodemque res plaerumque bene administrari vel sine armis, et pari vi non latuit poëtam. |
5 επισταμεθα· Μητ᾽ εννομον δ᾽ἁ-
|
Neque iustitiae consentaneum est universos, etiam qui in rerum abundantia vivere videntur, pueros exponere; adeo ut malus . . . . |
. . . . πας ανθρωπος κᾳν |
Omnis homo, Gigantibus licet robustior, sat imbecillus est, quod ad vitam, et mortem attinet; et non modo incertum est crastinum, sed praesens etiam tempus. Omnes enim immunitam adversus mortem urbem habitamus; |
TOM. VIII.
PHILODEMI DE EO QUOD IUXTA HOMERUM EST BONUM POPULO.
| I. | De pietate in Deos, quo spectat fides servanda in foederibus. |
| II. | Consiliarium non decet totam noctem dormire. |
| III. | Rerum abundantia, et populorum felicitas a Principum iustitia dimanant. |
| IV. | Non temperandum a suis laudibus si ad salutem populi referantur. |
| V. | De Deorum reverentia. |
| VI. | Injuriae haud inferendae, et ius suum cuique tribuendum. |
| VII. | Charitas subditorum in Reges. |
| VIII. | Fortitudo Ducum, eorumque temperantia a nimio dolore. |
| IX. | De temperantia cibi. |
| X. | De temperantia linguae. |
| XI. | De cura rei familiaris. |
| XII. | De vitandis simultatibus, et de clementia ad publicae rei stabilitatem conducente. |
| XIII. | Principum dignitas in poenis, ac premiis tribuendis. |
| XIV. | Quod discordiam rebus publicis perniciosissimam boni Principes avertere studeant. |
| XV. | De bonis ex iustitia manantibus. |
| XVI. | De varia corporis exercitatione ad bellum necessaria. |
| XVII. | De vi prudentiae, et consilii ad res bene administrandas. |
| V. | Laudes sui ipsius officii, et pietatis fines non debent excedere. |
PHILODEMI DE PHILOSOPHIS.
| I. | Non esse studiose voluptati indulgendum. |
| II. | De aetate Zenonis aliqua disputat. |
| III. | Comparat Diogenis et Zenonis πολιτειαν. |
| IV. | Cynicos, eorumque prava dogmata insectatur. |
| V. | Contra Diogenem, quem ait nihil iustum proposuisse, et publicam rem injuria affecisse. |
| VI. | Probat stoicam doctrinam incrementum sumpsisse a Zenone, suumque de illo dat judicium. |
| VII. | De stoicis loquilur, quos non omnino a suo coripheo dissentire probat. |
| VIII. | Contra stoicos sentientes nunquam in publica re a se peccari. |
| IX. | De armorum inutilitate, et eorum usu ex urbe tollendo. |
| X. | Reprobata opinione eorum, qui juvenili aetati parcendos errores in publica re administranda existimant, statuit philosopho abhorrendum a perniciosis sermonibus, et actionibus. |
| XI. | Statuit segregandas castas mulieres ab impudentibus in civitate. |
TOM. IX.
PHILODEMI DE MORTE LIB. IV.
| I. | Reprehensione digna est nimia augendi patrimonii cupiditas, quae nec finem, nec modum hahet. |
| II. | Stultum est morientes dolere, quod liberos non relinquant. |
| III. | Haud dolendum, quod liberi heredes vel aliqua tantum, vel nulla eorum faciant, quae parentes jusserunt. |
| IV. | Nemo dolere debet, quod in aliena terra sepeliatur. |
| V. | Haud eos damnare licet, qui in vila functis hominibus ullum esse sensum negant. |
| VI. | Stulte animo anguntur homines, quod magnifica sepulcra sibi non pararint. |
| VII. | Inane est mortem timere in mari, aut in lacu, aut in flumine. |
| VIII. | Iis, qui in infortunium incidunt, nullum dolorem sentire non est facile, nec est quid perfectum; modice vero turbari, et dolere licet. |
| IX. | Vanum est et stultum hominem dolere, quod memoriam sui nominis post mortem non relinquat. |
| X. | Instante morte, stulti stupidi fiunt, sapientes eam laeti expectant. |