Vassilissa e ra Baba Jaga

Da Wikisource.
Aleksandr Nikolaevič Afanas'ev

2010 Ernesto Majoni Coleto Vassilissa e ra Baba Jaga Intestazione 13 novembre 2015 50% Da definire

Vassilissa e ra Baba Jaga

de

Aleksandr Nicolaevic Afanasjev

Lea na ota, e na ota no n ea na gran bona femena maridada con un brao marcante. I aea na fia sola, che r aea gnon Vassilissa. Un burto dì ra femena ra s à marà. R é vienuda senpre de peso, fin che r à capì de esse ruada fora in ciou.

R à ciamà sò fia e ra i à dito: “Pizora, scota ce che te digo. Ei ancora poco da vive, ma no te lascio sola. Te dago ra mè benedizion e sta pupa.” E r à tolesc fora da sote l lenzuó na pupa che ra i someaa in duto e par duto a Vassilissa: ra medema derzes, i medeme oce negre, i medeme sarvije e i medeme scarpe.

“Tienera da conto” ra i à dà ordin sa mare. “No ra mostra a negun, tientera senpre pede, dai da magnà co r à fame. Canche no te sas cemodo te ra caà damandi a era, e ra te saarà de seguro da dì”. Con chesta paroles, ra femena r à sospirà ancora na ota epò r é morta.

Ra pizora e sa pare i à pianto par toco par chera bona femena: ma l tenpo el comeda duto e sa pare de Vassilissa l à deziso de tornà a se maridà.

Dapò aé portà despiajé par nafré, l à conosciù na vedova che r aea doa fies suposò del tenpo de ra soa. Chera podea esse na bona mare par Vassilissa, l à pensà, e coscita el se r à maridada.

Ra femena noa ra someaa tanto na caruza e na siesta, ma r ea na catia e invidiosa e sò fies es ea conpagnes de era. R ea jelosa de Vassilissa, che r ea na bona e na bela, e ra fejea de duto parceche ra padisse pi che ra podea. Canche sa pare l ea in viaso, ra ra obligaa senpre a fei i peso laore.

Con duto chel che i tociaa sofià sora, Vassilissa ra vienia su senpre pi na bela e na bona e sò soreles inveze, anche se es no petaa colpo da bonora fin da dassera, es ea senpre pi burtes. E pi es deentaa burtes, pi es ea invidioses de Vassilissa e es ra trataa malamente.

LEs aea coscita tanta invidia de era, che un dì es à deziso de ra tirà via de sote.

Inze l bosco pede ciasa soa stajea ra Baba Jaga, na stria catia che i dijea che ra magnasse i ome come se fosse petes de menta.

Ra marigna ra i à dito a sò fies. “Vardon de restà zenza fo, epò i comandon a Vassilissa de ‘sì da ra Baba Jaga a tuoi el fo, coscita ra stria ra ra coparà e se ra magnarà”.

Co l é vienù scuro, fin che ra femenes es cojia pede l fornel, una de ra soreles, de scondon, r à studà l fo e r à dito: “E ades, ce fejone? No n é pi lun e no n on fenì i nostre laore. Besen ‘sì da ra Baba Jaga a i damandà l fo”.

Cher outra r à dito: “Ió no vado, no doro l fo, a mi me basta cojì a lusc de luna. Epò ei festide”. “Oh ben, se ra và da chera, anche ió. Va tu, Vassilissa!” r à dito ra sorela pi vecia.

Ra tosa r à abù da obedì. Ra s à tolesc ra sò pupa, ra i à dà da magnà e r é moesta. A lusc de luna, r onbria dei brascioi ra scuria l troi e inze l bosco se sentia solo l zizidà de ci sà ce ouziei.

Vassilissa r ea spasemada, ma i bastaa slecà ra sò pupa par se fei corajo. Ra pupa ra i dajea forza e ra i mostraa agnó ‘sì. Camina e camina, ra pizora r é ruada inze meso l bosco.

Un caalier viestì de bianco l é passà de galopo sun un caal bianco, e l à lustrà fora. Vassilissa r à seguità a caminà e poco dapò un caalier viestì de ros l é passà de galopo sun un caal ros, e l é leà l soroio. Vassilissa r é ‘suda ancora inaante fin che r é ruada inze un pian.

Là inze meso l ea ra ciasa de ra Baba Jaga. Doa zates de pita es ra tienia in pès, e ra ciaseta ra caminaa e ra se ‘siraa d intorno, come na balarina. I ciadenaze e i batiei i ea fate de diede de mas e pès, e su ra seradura de ra porta maestra l ea na bocia coi dentes. Intor ciasa l ea na cejura de osc e testes da morto, che es lujia come se es aesse un lumin de inze. Fin che Vassilissa ra vardaa, r à sentù un caal. In chera l é ruà là un caalier negro sun un caal negro, l à soutà via ra cejura e l é sparì inze inze ra ciasa, che parea che ra se l aesse magnà. L é vienù alolo note, e inze l scuro lujia solo ra testes da morto.

Vassilissa ra no n ea pi bona de fei gnanche un pas, e r é stada là ferma. In chera s à sentù un gran sussuro, deboto come na sboera. L ea ra Baba Jaga che ra tornaa a ciasa a caaloto de un morter. Par ogà chera caroza ra se diaa con un gran mescol e ra scanzelaa manman ra zapores co na scoa de ciaei.

L ea ra femena pi burta che Vassilissa r aesse mai vedù. I sò ciaei i someaa a ra scoa, sporche, onte e da len, e un nas longo e fato a ranpin el vardaa l menton, cuerto de barba. Sul mus r aea un grun de poresc e fora in son dei diede l ea onjata longhes e negres.

Ra pizora ra s à fato corajo e r à dito: “Bondì nona”. “Ci sosto, ce vosto da mi?” r à respondù chera veciarlata.

“Son Vassilissa e son vienuda a te damandà nafré de fo. In ciasa son zenza e on fiedo. Coscita, mè soreles …” “Sei ben, sei ben. Es conoscio polito, chera does. Pizora, ma tu pensesto dassen che te daghe l fo?” r à craià ra Baba Jaga.

Ignante de i responde, Vassilissa l à slecà nafré ra sò pupa, che ra i à dito cemodo che r aea da i responde a ra vecia.

“Parceche te l damando” r à respondù, “Varente, pizora. T as parlà polito. ‘Son inze: te ciaparas el fo, ma t aras da lourà par me e da me obedì, sedenò … Sedenò, te magno!” Ra Baba Jaga ra s à voltà ves ra porta e r à dito: “Ciadenazo, daersete.” E con un gran sussuro ra porta ra s à daerto. Ra stria r é ‘suda inze, e Vassilissa drio de era.

Ra s à scentà sun toura e r à dà ordin: “Porteme duto chel che te ciates inze forneleto. Va inze cojina e tol da bee. Sentreete, parceche ei na fame e na siede che no vedo gnanche pi. “Vassilissa r à fato duto chel che ra i à dito ra vecia. Inze forneleto l ea da magnà par diesc, ma ra Baba Jaga r à folà via duto, e ra s à beù l vin, ra bira e ra snopes che Vassilissa r aea portà su da ra ciaena.

A era i é vanzà solo alcuante tochete de pan, che ra s à magnà co ra sò pupa.

“Vado a me conzà ‘sò, che doman ei da moe bonora” r à dito ra stria. “Canche no son, neteme su ra ciasa, laeme via ra biancaria, spazeme su l sorei e dinultima tol el saco che l é ‘sò inze ciaena e bete l formento bon da una e chel tristo da r outra. Se te no fesc duto par da dassera, co torno te magno.” Con chesto ra sin é ‘suda inze lieto.

Ra pizora, restada sola, ra s à desperà. “E ades ce feje? Cemodo pode ‘sì adora a fenì duto par da dassera?” Ra pupa ra r à consolada e ra i à dito de sin ‘sì a dromì.

El dì drio, l caalier bianco l é passà col sò caal e ra Baba Jaga r é moesta a caaloto del morter. Vassilissa r é leada alolo bonora e ra s à paricià par fei i sò laore.

Co r à vedù dute i laore beleche fate, r é restada de ‘ses: el sorei l ea spazà su, ra ciasa r ea neta, ra biancaria r ea laada e scarada e l formento bon l ea smondeà e betù inze un cianton e chel tristo inze un outro. Ra pupa r aea pensà a duto.

“Ades no n ei outro da fei ca paricià da zena par sta sera” r à dito Vassilissa. Canche l caalier ros l é passà daante ra ciasa, ra pizora r aea paricià ra zena, e r à podù se poussà nafré.

Da dassera s à sentù ruà l caalier negro, che l é passà come na sita drio ra cejura: alolo dapò, inze meso ra saetes e ra tonades, ra Baba Jaga r é ruada ‘sò dal zielo.

“Varente, pizora!” ra i à dito ra stria co r é ruada a ciasa. “T as fato duto chel che t ei dito. Par sta sera me contento de chel che t as paricià e no te magno.” Ra s à scentà ‘sò e r à magnà via duto de bon saó. Dapò zena r é ‘suda a vede del formento e r à ciamà i famesc par el majenà. In chera l é ruà tré pera de mas, che es a tolesc su el formento e es s à betù a majenà. Ra farina color del oro ra oujoraa par duto l local e ra tomaa ‘sò dreta inze un saco. Ra mas es à leà l saco e es l à menà via: Vassilissa ra vardaa piena de mereea, ma ra no n à dito nuia.

Ignante de ‘sì a dromì, ra stria ra i à dà ordin: “Doman, canche no son, fesc duto conpain de ancuoi. Spaza su polito ra ciasa: no voi vede gnanche nafré de polar. Soprescia, fesc da magnà e va a curà su l paà che l é daante ciasa: l é sporco, e voi l ciatà neto e mondo, sarà inze inze un saco.”

Ra Baba Jaga ra sin é ‘suda a dromì, e poco dapò r ea ormai là che ra ronciaa.

Sto colpo Vassilissa ra no s à fato stà. R à magnà chel poco che r aea co ra sò pupa e ra i à damandà un consilio: ra pupa ra i à dito de no se ajità.

Del indoman, dapò che l ea passà de galopo l caalier bianco e ra Baba Jaga r ea moesta a caaloto del morter, Vassilissa r é leada e r à ciatà duto fato: manciaa solo ra zena.

Co l é passà l caalier ros, ra teces es ea ormai dutes sul fo, e da dassera, co l é tornà ra stria, r à ciatà duto in ordin. “Polito, polito. T as fato propio duto, e gnanche stasera no te magno” r à dito stizada. R à petà ra mas e r à dito: “Vienì ca, famesc, e strucà fora l oio.” L é ruà alolo ‘sò ra mas, che es a curà su l paà, es l à strucà inze inze un vas e es l à portà via.

Fin che ra vecia ra fenia de disnà, Vassilissa ra i à dito: “Pode te damandà alcuanta robes, nona?” “Aì aì, damandeme pura. Ma sepe che ci che damanda massa i deenta alolo vece” ra i à respondù ra Baba Jaga. “Ci elo l caalier bianco col caal bianco che ei ciatà su a vienì ca da ti?” r à damandà Vassilissa.“L é ra mè Bonora”.
“E l caalier ros col caal ros?”. “L é l mè Soroio.”
“E chel negro col caal negro?” “L é ra mè Note. Chi tré l é i mè famesc. Asto ancora algo da me damandà, pizora?” r à dito ra Baba Jaga duta siesta.

Vassilissa r à betù na man inze scarsela, r à slecà ra sò pupeta, r à sentù che ra sgorlaa ra testa e coscita r à dito: “No, nona, no n ei outro”.“Varente pizora, varente. Ades respondeme tu. Cemodo festo a fei duto l laoro che te comando de fei?” “El fejo co ra benedizion de mè mare” ra i à respondù Vassilissa. “Vatin via alolo! No voi benedizios in ciasa mea” r à craià ra stria. “Ma voi mantienì ra parola e te dà l fo che t ei inprometù.” R à parà Vassilssa fora de ciasa, r à tirà ‘sò da ra cejura una testa da morto, ra r à inpirada su sun una maza e ra i r à dada a ra pizora.
“Vatin e no stà a dì outro. No voi pi t aé sote i pès! R à craià ra stria. R é tornada inze in ciasa e r à petà ra porta, che ra s à sarà con un bordel che someaa calchedun che ridea.

Vassilissa r é restada sola inze l scuro, col cuore che petaa come l mai. Inze man r aea ra maza co ra testa da morto, che ra inluminaa coi sò oce rosc el troi.

Ra pizora r à scomenzà a core agnoche i dijea ra sò pupa. R aea tanto de chel festide che ra vorea bicià via ra testa e tornassin a ciasa zenza fo.

“No stà a l fei!” ra i à dito ra testa, gnanche se r aesse capì chel che Vassilissa ra pensaa. “No n ebe festide de me. Ió te mostro ra strada e te porto al seguro. Ades meneme da tò marigna e tò soreles.” E coscita, piena de corajo, Vassilissa r à ciapà l troi.
No n ea ancora fiorì l sol, che ra pizora r à vedù ra sò ciasa fora in son del troi.

Da ra funestra, sò marigna e sò soreles es à vedù na lun che lujia intrà i brascioi e es é corestes ves de era. “Te sos tu! Te sos tu! Ma sosto tu?” es i à dito pienes de mereea, canche es s à ciatà daante Vassilissa inluminada da ra testa che ardea. A no ra vede pi tornà a ciasa, es aea pensà che ra fosse morta. “Da canche te tin sos ‘suda, no n on pi l fo che l me sciouda e ra lun che ra m inlumina.”

Vassilissa r é ‘suda inze in ciasa co ra testa che fejea lun. Ra tré femenes es ra vardaa matonides. Anche canche r é ‘suda a se conzà ’sò, sò marigna e sò soreles es é restades a vardà incantades i oce che lujia. Del indoman, co ra s à descedà, Vassilissa ra no n à pi ciatà ra marigna jelosa e ra soreles invidioses. Al sò posto, pede ra testa da morto, l ea tré mucete de zendre. Ra pizora r à fato ce che r aea da fei: r é ‘suda inze orto, r à jaà un busc e là r à seporì ra testa e l zendre de sò marigna e de sò soreles. R à sturtà insieme chera cuatro robes che r aea, r à sarà ra porta de ciasa e co ra sò pupeta r é ’suda in zità. R à ciatà aloso da na sò tata vecia, e ra i damandà de podé stà là da era fin che tornaa sa pare.

L é passà i dis. Vassilissa ra se stufaa, e coscita na bonora r à dito: “Nona, ve preo, co ‘sì al mercà toleme nafré de lin da firà”.

Chera bona femena r é ‘suda al mercà, r à tolesc el lin e ra i l à portà a Vassilissa. Diada da ra pupa, ra pizora r à firà l lin sul corleto e r à fato un grun de ciasa bianches de firo fin, beleche pronto da tesse. El firo l ea tanto fin, che no se ciataa un terei agnó l tesse. Vassilissa ra i à damandà ancora na ota ce fei a ra sò pupa. Ra pupa ra i à dito de i proede un vecio terei e crigna de caal.
Vassilissa ra i à obedì: in chera note, ra pupa r à paricià un terei noo fiamante, par tesse ra tera pi fina.

Dapò de nafrè, Vassilissa r à fenì l laoro. Ra tera r ea tanto bianca e tanto fina che negun no in aea mai vedù una conpagna. “Podé ra vende, se voré” ra i à dito Vassilissa a ra vecia. “Sta tera r é coscita na bela e moliza che no ra pó dorà negun, fora che l ré” ra i à respondù ra vecia. “I ra portarei al ré e i ra dajarei.”

El ré l à fato bon azeto a ra vecia e l é restà tanto incantà a vede ra tera, che l à vorù ra cronpà. “Cuanto vosto par chesta bela tera?” l à damandà. “Nuia nuia, ré, a Vos ve ra dono”.

El ré l i à dà a ra vecia un sacheto de oro e l r à saludada. L i à damandà a ra sò sartores de i cojì alcuanta ciameses con chera tera ma, anche se ra sartores es ea braes e es aea pratega, es no n é stades bones de cojì na tera coscita fina. Alora l ré l à mandà a ciamà ra vecia che ra i aea portà ra tera e l i à dito: “Nona, chesta tera r è coscita na bela che ra mè sartores es no n é stades bones de cojì na ciamesa par me. Se tu t as podù ra tesse, te saras bona de cojì anche ra ciameses.” “Ré, no son mia stada ió a ra tesse, l é stà mè neoda che ra stà a ciasa mea.” “Alora voi che ra me coje era ra ciameses” l à dà ordin el ré. Ra vecia r é tornada a ciasa co ra tera, ra i r à dada a Vassilissa e ra i à dito:”El ré el vo che t i fejes tu ra ciameses.” “Me ra spetae!” r à respondù ra pizora e, diada da ra sò pupa, r à taià e cojì con estro ra ciameses par el ré e ra i s à dades a ra vecia che ra s à portades inze l palazo.

Al ré chera ciameses es i à fato coscita inprescion, che l à vorù alolo conosce ci che es aea cojides, e l s à fato menà da ra vecia.
Intanto Vassilissa, che ra spetaa l ré, ra s aea viestì e petenà polito e ra s aea betù sun funestra a vardà ‘sò. Co l é ruà l ré e l à vedù chera bela pizora, el s à alolo inamorà.

“Vassilissa, vosto deentà ra mè sposa” l i à damandà. Era r à azetà alolo, e coscita i à fato na gran festa par ra nozes.

In chel dì el ré l aea inze daos una de ra ciameses che i aea paricià Vassilissa. Poco dapò, l marcante l é ruà e l é ‘su a stà inze l palazo col ré, sò fia e co ra vecia nona.

E ra pupa? Vassilissa r à vorù stà pede era, e coscita ra se r à tienuda senpre inze scarsela.