La fanciulla cieca
Questo testo è incompleto. |
◄ | L'italia | La pazza | ► |
LA FANCIULLA CIECA.
Era il giorno si bello in cui una Vergine partoriva a Betlem e il suo frutto benedetto tremava d. freddo su un po’ di paglia. Gli angeli lassù finivano il oro Gloria! e d’ogni lato nella grotta pastori e pastorelle andavano 3 Diclino ’che Tiì quel giorno di grande gioia una povera fanciulla dolente, cieca dalla nascita dicesse piangendo. Madre, perchè vuoi cii’io resti qui sola • mentre al Bambino farete omaggio, io piangerò. Le tue lagrime, sangue mio, le rispondeva sua madre, mi fanno pietà, io ti porterei là, ma che verresti a lare, non ci vedi! Verso il vespro domani come sarai contenta, quando torneremo. perché tutto ciò che avremo visto, o mia povera dolente, te lo narreremo. Lo so, tino alla fossa nelle tenebre io camminerò, o bel viso d’oro, o divina creatura, non ti vedrò. Ma occorrono torse gli occhi, buona madre, per credere, per adorare? La mia mano, o tiglio di Dio, se non posso vederti, ti toccherà. La cieca pianse tanto e tanto pregò, poveretta ai suoi ginocchi, tanto le straziò il cuore, che non potè più sua madre dirle di no. E poi quando nella grotta arrivò la meschina, trasalì. Di Gesù sul suo cuore mise la piccola mano e. vide.
LA CHATO AVUOLO.
Èro lou jour tant bèu qu uno Vierge enfantavo
A Betelèn;
E soun fru benesi. de la (re tremoulavo
Su’n pau de fen;
Lis auge, eilamoundaut, tout-bèu-just acabavon
Soun Gloria,
E. de tout caire, au jas pastre e pastresso anavon
S’ageinou’a,
Dison qu’ en aquéu jour de grand rejoulssèngo.
Un paure enfant.
Uno chato doulènto, avuglo de neissèmjo,
Fasié ’n plourant:
— Maire, perqué voulès quo rèste eici souleto?
Me languirai!
Dòn tèms qu’ à l’Enfantoun farés la tintourleto,
léu plourarai!
— Ti lagremo, moun sang, ie respoundié sa maire,
A\e fan pietà!
Te ie menarian proun, mai de que vendnes fa, re?
le veses pa!
Sus lou vèspre, deman, que vas èstre countènto.
Quand tournaren!
Car tout so qu’ auren vist, o ma pauro doulènto!
Te lou diren.
— Lou sabe. enjusqu’ au eros, dins la negro sournuro
Caminarai!
O bello caro d’or, divino creature,
Noun te veirai!
Mai, de-qu’es besoun d’iue, bono maire, pèrcrèire,
Per adoura?
Ata man, enfant de Diéu. se te pode pas vèire,
. Te toucara!
L’avuglo pleure tant e tant preguè, pecaire!
A si geinoun,
Tant ie tranquè lou cor, que pousquè plus sa maire
Dire de noun.
E pièi quand dins lou jas arribè la paureto,
Trefouliguè!
De Jeuse sus soun cor meteguò la maneto.
E ie veguè!
(Id.))
.