Vai al contenuto

L'avolo

Da Wikisource.
occitano

L. Lacoarret 1911 1911 Emanuele Portal Indice:Antologia provenzale, Hoepli, 1911.djvu poesie L'avolo Intestazione 10 giugno 2024 25% Da definire

Tornando al paese Casa mia (Simin Palay)
Questo testo fa parte della raccolta Antologia provenzale


[p. 513 modifica]

L’AVOLO.

Piegato in due, storto da un lato, tremante e pieno di rughe, per riscaldarsi al sole che tramonta, il vecchietto, fuori di casa, siede contro la porta su d’un tronco d’albero. Di là, tutto pensieroso e muto, sorveglia 1 ultimo nato, del giovane fattore e della fattoressa, il nipotino, che giace sul ventre, succhiandosi il dito nella culla. [p. 514 modifica]’avvicina alla tomba, sorride a quel germoglio appena schiuso alla vita, e contemplandolo, il suo cuore, chiuso dai dolori del passato, dolcemente palpita. Quando i loro occhi si velano a che possono pensare i vecchi, già sazi di richiamare i loro ricordi, a che. se non ai nipoti, a quei piccoli moscerini ed al loro avvenire! Egli lo vede nella casa paterna a vent’anni, contadino come suo padre e i suoi avi, e certo non la citta traditrice lo divorerà vivo, ed egli non andrà fuggitivo a morirvi di miseria. [p. 515 modifica] Accorto sempre più, egli amerà pure la terra spesso incompresa per chi non la sa conoscere, ma che del mondo è in ogni modo la madre nutrice. E innanzi allo splendore dei campi, se ne va il povero vecchio a piccoli passi a prendere il bambino in braccio, orgoglioso, prima di morire, di vedere tanto bene fiorire la sua razza. Sollevando il piccolo colle due mani, come l’ostia santa i preti, alla terra, alla buona protettrice, lo consacra allora l’avolo, avvolto dai raggi d’oro del sole che tramonta.


[p. 513 modifica]

L. Lacoarret (Al Cartero)

(1861).

L’AYÒU.

Pléguad en Jus, d’estréms crouchiJ,
Tremoulant è de pèth frounsid,
Hata cauha-s au so«qui-s couque,
Lou biélhot hore de l’houstau
Que-s sèd ras à ras dou pourtau
Sus ùe souque.
D’aqueu, tout assoumad é inud,
Que goarde lou darrè badud
Dou bourdé yoén, de la bourdére,
L’arré-hilh, bissiadot pouyrid,
De bentes chuquant-sé lou digt
A la tistère.

[p. 514 modifica]

E lou biélh, qui sab au cahuth
Qu’arrid de-cap à-d aquéth grutb,
Ab péne ourbidot à la bite,
E, d’espia-u, lou soù eoo, boussad
Per manto trébuq dou passad,
Dous qu’ou perpite.
Quoan é-s ous entélen lous oélhs,
De quév poden pensa lous biélhs,
U cop sadourads de-s soubiéne,
De quéy sinoù dous arré-hilhs,
D’aquéths arréyots de mousquilhs
Doti lour abiéne.
Que s’ou béd à case à bingt ans,
Paysd coum lou pay, lous pay-grans,
E, bissèy noO, la bile trèyte,
Ne-s ou-minyéra pas tout biu
E tapauc n’anéra hoèytiu
Créba-y de rèvte.
Ed il vecchio che s

[p. 515 modifica]

Abisad toustém méy que inéy,
Qu’ayinéra la tèrre éth tabéy,
La terre soubènt escusère
Ta qui counéche ne la sab,
Mes qui dou mounde éy de teut cap
La néuricère.
E dabant l’esplendou dous camps
Que s’en ba lou bielhot à piams
Gaha-s lou maynadye à la brasse,
Ourgulhotis piume de mouri
De bcde tant béroy llouri
La soùe rasse.
Lhébant lou thln de dues mas,
Coum l’houstie lous caperas,
A la tèrre, à la boune douque,
Qu’ou counsacre labéts l’ayòu,
Amantad d’aur per l’arrayòu
Dou sou qui-s couque.
S.” D." d’Orthez (Béarn).(Pòh Biladye).